VERHUIZEN.

Iedereen kan er wel over meepraten, ik ook, en ik word al moe als ik er aan denk.

Als je van klein naar groot gaat is dat prettig, andersom niet, dan ben je genoodzaakt een heleboel spullen weg te gooien. Ruim van te voren begin je al met uitzoeken. De zolder-als je die hebt- is als eerste aan de beurt. Kerstspullen staan meestal al in dozen, dus die kan je zo laten staan. Maar er zijn ook andere spullen die je verzameld hebt. Speelgoed van je kinderen, dat moet bewaard blijven. Oude kleding kan weg, net zoals tijdschriften. Ja, ik ken mensen die die bewaren. Waarom? Nou, ‘gewoon,’zeggen ze dan, ‘voor als ik eens ziek ben of me verveel, of zo.’ Nou, die dingen blijven daar liggen tot Sint Jutemus of, tot je gaat verhuizen. Dan kunnen ze weg, je gooit ze bij het oud papier en gaat verder. Een tv die het nog doet, maar hopeloos uit de tijd is: weg met dat ding. Zo ga je verder, stap voor stap.

Inpakken en uitzoeken. Serviesgoed is ook zoiets. Mijn pleegmoeder had vroeger een goed servies en een doordeweeks servies. Allebei voor 12 personen. Dat had niet zij alleen, maar bijna alle huisvrouwen. Het goede servies werd enkel op zon- en feestdagen uit de kast gehaald. Ook linnengoed, want een goede huisvrouw had stapels beddenlakens en héél veel serviesgoed.  Waarom dat er 12  moesten zijn weet ik nog wel. Dat was voor later als je kinderen kreeg, dan had je dat alvast. Dus toen wij op een dag ook gingen verhuizen had ze alleen al voor het servies en linnengoed een verhuiswagen nodig. Je moet er niet aan denken!

Maar goed, je begint ruim op tijd. Alles inpakken in dozen en klaarzetten voor de verhuizing,

Dat is ook zoiets, dat inpakken. Ik heb ooit eens iemand geholpen met verhuizen die dat niet zo serieus nam. Goed, alles stond in het nieuwe huis, dus we hoefden enkel maar “uit te pakken.”

Het begon al met het feit dat ze vergeten was op de doos te schrijven  wat erin zat. Dus stond  de doos  met kerstspullen in de woonkamer staat en het serviesgoed op de slaapkamer. Schoot lekker op. Alle dozen openmaken, kijken wat erin zat en op de juiste plaats zetten. Toen dat eindelijk gebeurd was begon ik in de keuken. Ik pakte een doos serviesgoed uit en liet de afwasbak vollopen, want voordat het de kast ingaat moet het wel schoon zijn. Waarom? Nou, omdat het in krantenpapier was ingepakt, maar dat vond de dame in kwestie niet nodig. Net zoals de ijskast die ze vuil had meegenomen en dus vuil in de nieuwe keuken stond.

Tja, de een maakt zich helemaal gek, de ander niet. Ik hoor tot de eersten. Ben ook erg weggooierig. Ik weet nog goed dat Cees en ik onze huizen verkocht hadden en verhuisden naar onze eerste oude boerderij. Voordat we  vertrokken had ik al veel weggegooid, heel veel, en dat was geen luxe omdat zijn ex erg van bewaren hield. In mijn ogen héél erg.

Dus, enthousiast als ik was gooide ik alles wat in mijn ogen teveel was weg. Zo vond ik tijdens het leegruimen van zijn zolder stapels oude halfverslete broeken van hem. Op mijn vraag waarom hij daar zoveel van had antwoordde hij: ‘Och, dat is altijd gemakkelijk, je weet nooit.’ Nou, ik dacht daar duidelijk anders over, ik gooide ze weg! Allemaal! En dat was dus fout, heel erg fout! Want toen we verhuisd waren en Cees me naar een oude broek vroeg moest ik bekennen dat ik er geen meer had.

Nou, ik kan je verzekeren dat, (hoe zal ik het netjes formuleren), de pleuris bijna uitbrak!

Goed, we hebben het overleefd en zijn nog vaak verhuisd. Maar, of  ik ervan geleerd heb weet ik niet zeker. Soms gooi ik spullen weg die ik achteraf toch had willen bewaren. Ik ben ook tijdens verhuizingen dingen kwijtgeraakt. Dingen die ik had willen bewaren. Dat gebeurt. Waarschijnlijk in de verhuisdoos blijven zitten, jammer, maar dat kan gebeuren.

Dat brengt me trouwens op een idee. Stel: je partner heeft iets wat hij of zij heel erg mooi vindt en jij vindt het spuuglelijk. Dan hier een tip. Gooi het stiekem weg en als hij of zij dan na de verhuizing vraagt waar het gebleven is zeg je gewoon: “Ik ben bang da ik het per ongeluk in een van de verhuisdozen laten zitten. Sorry, het spijt me!” Goed, je hebt even ruzie, maar je bent het wel kwijt, toch?

Marian.