VERVOLG DOOF.

Het is alweer ruim een jaar geleden dat ik hier over schreef, maar vergeten ben ik het niet. Mijn lieve schat al helemaal niet, want een keer in de zoveel tijd begint hij erover. Zo in de trant van ‘Je hoort écht niet goed.’ Dus toen we tijdens een van onze familie uitstapjes gezellig  op een terrasje zaten kwam als vanzelf het onderwerp weer eens ter sprake. Ik zweeg en deed net alsof ik écht doof was, maar toen ik een poosje later met mijn schoon-en- kleindochter alleen was begon ik er over. Vrouwen onder elkaar gesprekken. Mijn kleindochter gaf me een briljant advies. ‘Weet je,’ sprak ze wijs, ‘je moet het laten testen, als je niet doof bent kan je het bewijzen en ben je van het gezeur af.’

Nou, ik vond het een geweldig goed voorstel. ( Echt een slimme meid, precies haar oma!)

Dus toen ik een poosje later naar de apotheek moest dacht ik, nou ik loop even naar de doktersassistente en vraag naar een verwijskaart voor de KNO arts,  intussen hopend dat er een andere assistente zat. En dat was ook zo. Ze was heel aardig, daarom vertelde ik haar wat er vorig jaar gebeurd was. (Lees column doof) Ze was diep geschokt en kon zich heel goed voorstellen dat ik niet blij was omdat ik toen het gevoel kreeg dat ze me niet serieus namen. Maar… een verwijskaart kreeg ik niet( Lees column doof) Ze was diep geschokt en kon zich heel goed voorstellen dat ik niet blij was omda, ik moest eerst een nieuwe hoortest doen bij de ‘dovenwinkel’ en met het resultaat terugkomen. Ze verzekerde me dat het serieus zou worden aangepakt.

Dus, ik weer naar de dovenwinkel. Nou, nadat de dame mijn gegevens had genoteerd deed ze een test en vertelde me dat het resultaat nagenoeg hetzelfde was als vorig jaar. Dus ik blij met de uitslag naar huis en het resultaat naar de doktersassistente gebracht. Ze maakte een afspraak voor me bij de huisarts, want hij zou moeten beoordelen of ik wel of niet naar de KNO arts moest.

Een paar dagen later zat ik daar en werd vriendelijk ontvangen, heel vriendelijk. De arts was een andere arts en een verademing in vergelijk met mijn vaste huisarts.

Hij had de uitslag van het  onderzoek voor zich liggen en vertelde me kort en bondig dat ik inderdaad niet goed hoor. Hij wees naar de lijntjes en strepen en legde alles haarfijn uit. ‘Kijk,’zei hij, ‘ik denk dat u inderdaad een gehoorapparaat nodig heeft, dat komt wel vaker voor bij mensen van uw leeftijd.’

Het eerst dat ik dacht was zoiets van “Shit, ik ben hier niet blij mee, dus heeft Cees toch gelijk.”

Op hangende pootjes liep ik terug naar huis en vertelde hem dat hij gelijk had. Hij lachte me niet uit, maar knikte enkel maar.

Een afspraak werd gemaakt en een week later zat ik in het ziekenhuis. De arts was een hele onsympathieke man. Hij knikte kort en zei dat zijn assistente eerst een hoortest zou afnemen. ‘Ik zie u zometeen terug.’ Dus ik hobbelde achter de assistente aan en moest in een klein hokje  gaan zitten. Daar kreeg ik een koptelefoon op en moest ik, zodra ik een geluid hoorde op een knopje drukken. Goed, in het begin ging het prima, maar het geluid werd op een gegeven moment alsmaar zachter, zo zacht dat ik dacht: dit hoort geen hond, al heb je tien gehoorapparaten in, dan nog niet Maar goed nadat ze klaar was moest ik nog enkele woorden die ik te ‘horen’ kreeg herhalen. Die verstond ik in begin prima. Maar na een poosje ook niet meer. Ik zei maar wat op goed geluk, in de hoop dat ik het goed had. NEE DUS!

Want toen ik terug kwam bij de arts vertelde hij me dat ik inderdaad wel degelijk slecht hoor!   HIEP, HIEP. HOERA!

‘We gaan nu als volgt te werk,’ ging hij verder,  ‘ik geef u een briefje mee, daar gaat u mee naar een hoorwinkel en dan krijgt u op proef een hoortoestel. Het is geheel vrijblijvend, u bepaalt zelf of het helpt of dat u er niet aan kan wennen.’ Even later stond ik buiten.

Nou, een ding is zeker. Deze column wordt gegarandeerd weer vervolgd. Ik houd je op de hoogte!

 

Marian.