Zaterdag 16 Mei.

Ik heb er nog steeds moeite mee om Wim te vertrouwen. Hij zegt heel veel, maar dat is het dan ook. Goed, hij brengt die folders rond en heeft zich in laten schrijven op het uitzendbureau, maar dat is het dan ook. Voor de rest zit hij veel thuis, en doet letterlijk niks.

Ja, wachten totdat hij werk krijgt aangeboden, of zoiets.

Daarom ben ik van de week op zoek gegaan naar een poetsadres. Bij ons in de supermarkt hangen vaker briefjes op, dus toen ik boodschappen moest gaan doen heb ik even gekeken. Er hingen verschillende en twee heb ik mee naar huis genomen.

De eerste was al weg, dat was bij een jong echtpaar met twee kinderen, jammer, maar geen ramp. De tweede was bij een alleenstaande man, hij zocht een hulp in de huishouding voor een ochtend in de week. Dus heb ik gebeld én ik mocht langskomen om kennis te maken.

Hij woonde redelijk dichtbij, met de auto is het een afstand van pakweg een kwartier rijden, dus dat was gunstig.

Dat was dus gistermiddag, ik was blij omdat ik gisteravond ook moest werken. Nou, ik moet zeggen het huis waar hij in woont zag er leuk uit, een vrijstaand ouder pand, met blinden aan de ramen, leuk vind ik dat.

Nou goed, ik was, als ik eerlijk ben wel een beetje nerveus. Maar op het moment dat de deur openging viel het zo van me af. De man lachte vriendelijk en nadat ik me voorgesteld had mocht  ik binnen komen. Het is écht een prachtig huis, wel groot  en ook bewerkelijk. Maar goed, hij zelf zag aardig uit, ik schat hem ergens in mijn leeftijd, misschien iets jonger, maar niet veel. Hij is slank, heeft donkergrijs  haar en een leuk open gezicht. Nadat hij koffie had ingeschonken vertelde hij wat precies de bedoeling was. ‘Om te beginnen, zou ik het fijn vinden als u een keer in de week komt. Het is de bedoeling dat u wat extra’s doet. Ramen wassen, de keuken een goede beurt geven, dat soort dingen. De rest houd ik zelf bij.’ Ik keek hem aan en ook rond, het zag er  zo op het oog schoon uit. ‘Ik voel er wel wat voor,’ zei ik, ‘tenminste als u dat ook wilt.’

‘Nou,’ zei hij, ‘ ik wil u eerst een paar vragen stellen.’ Nou, hij wilde écht alles van me weten, hoe oud ik was, of ik getrouwd was, of ik nog andere poetsadressen had en weet ik wat allemaal. Toen hij alles wist vertelde hij dat hij gescheiden was en daarom  alleen woonde. Ik mocht zelf kiezen welke dag ik wil komen. ‘Mij maakt het niets uit, u krijgt van mij een sleutel, dat is makkelijker. Als u klaar met werken bent kunt u de voordeur afsluiten en de sleutel in de brievenbus gooien.’

Ik knikte en dacht na, schijnbaar zag hij het. ‘Als u  nog vragen heeft of…’

‘Ja,’ zei ik, ‘eentje nog, hoeveel ga ik verdienen.’

Hij lachte: ‘Dat is wel belangrijk natuurlijk. Ik dacht aan twaalf euro per uur, als u het ermee eens bent.’

Ik dacht, nou dat is best veel, maar deed alsof ik het heel normaal vond. ‘Goed,’ zei ik, ‘dat is prima.’ Dus…Ik ben aangenomen en kan volgende week al beginnen!

Toen ik het aan Wim vertelde keek hij raar. ‘Dus jij gaat poetsen bij een alleenstaande vent.’

‘Ja,’ zei ik, ‘of je dat nu leuk vindt of niet, zal me weinig boeien. Het gaat erom dat er geld in het laatje komt.’

‘Ik weet het, maar bij een alleenstaande man, ik weet niet.’

‘Ik krijg een sleutel Wim, die man heeft een baan en is niet thuis als ik kom werken.’

Schijnbaar was hij tevreden met dat antwoord, want hij zei niks meer. Ik word echt doodmoe van die vent. Nooit eens iets positiefs, altijd zeuren. Terwijl hij de problemen veroorzaakt heeft.