LINKE LOETJE.

Cees en ik hebben iets met huisdieren. En dat is ook logisch want we hebben elkaar gevonden door zijn hond. In de column huisdieren heb ik dit al verteld, maar…voor degene die het niet gelezen hebben, wil ik het nog even in het kort vertellen.

Cees was mijn buurman en keurig getrouwd, hij had een hond en ik ook. Eens in de zoveel tijd paste ik op zijn hond. Hij kon het goed vinden met mijn hond, ze waren dikke vriendjes.

Alles ging goed totdat zijn vrouw wilde scheiden. Niet leuk, maar het was niet anders.

Cees bleef alleen achter met de papegaaien en de hond. Omdat ik gewend was op zijn hond te passen deed ik dat toen vaker. Prima zou je zeggen, maar daar bleef het niet bij. Cees en ik werden ook goede vrienden, héle goede vrienden en meer, veel meer!!!

Dat is inmiddels al 35 jaar geleden en we zijn nog steeds gelukkig met elkaar. Maar goed, de honden en de papegaaien overleden, net zoals onze katten. Dat is niet leuk, maar het hoort bij het leven.

Toen we tien jaar geleden in onze boerderij gingen wonen overleed ook onze laatste kat.

We vonden het erg en mistten hem, vooral ik had er moeite mee omdat ik de hele dag thuis ben. Maar al gauw troostte ik me met onze ‘tuindieren.’ Het was niet alles, maar beter dan niks. Natuurlijk dacht ik na over een nieuwe hond of kat, maar Cees had er moeite. Vooral het afscheid nemen op het moment dat zo’n dier overlijdt. En, ja, dat klopt natuurlijk wel.

 

Goed, mijn oudste zoon Frank en zijn vrouw Bertie hebben ook huisdieren, en zijn aangesloten bij een stichting die een nieuw tehuis zoeken voor katten. Soms hebben ze tijdelijk een kat in huis, leuk en gezellig en dat niet alleen ze doen goed werk.

Zo ook Loetje! Ik wist dat en wist ook dat  ze op zoek waren naar een nieuw tehuis voor haar.

Het leek me wel wat, maar dacht er verder niet over na. Toen ik voor een poosje terug met Bertie zat koffie te drinken hadden we het erover. En als vanzelf liet ik me ontvallen dat ik best wel weer een poes zou willen hebben. Een paar dagen later zaten we bij haar thuis gezellig haar verjaardag te vieren toen het onderwerp poes weer op tafel kwam. Was ook logisch want ze was overduidelijk aanwezig.

Cees was stil en luisterde, maar niet lang. Na een poosje  keek hij me aan en zei: ‘Goed, we nemen haar mee naar huis. Ik weet wat ik altijd gezegd heb, maar we doen het.’

Nou, ik was stomverbaasd en blij. Alles wat ik weten wilde wist ik al. Loetje is zes jaar heeft bij een oudere dame gewoond en is erg lief en aanhankelijk.

Dus een uurtje later zat ze in het reiskoffertje klaar om mee naar Brunssum te gaan. Het leek wel een volksverhuizing, want we kregen niet alleen Loetje mee, maar ook eten, een kattenbak en zand. De hele reis was ze doodstil, ze miauwde niet, niks. Eenmaal hier thuis lieten we haar, nadat we alles een plaatsje gegeven hadden, uit het reiskoffertje. Tenminste we zetten het deurtje open. Maar er gebeurde niks, Loetje bleef zitten waar ze zat.

Omdat het intussen al vrij laat was gingen we toch maar naar bed, wel met de kamerdeur open. Midden in de nacht stond Cees op om te kijken hoe het met haar ging. Hij was bezorgd, toen hij terug in bed kwam vertelde hij dat ze in een hoekje van de kamer lag. De volgende ochtend stonden we samen op om te kijken hoe het met mevrouw ging. In eerste instantie konden we haar niet vinden omdat ze een nieuwe verstopplaatsje had gevonden in een ander hoekje van de kamer! Maar goed, ik zette eten voor haar klaar en liet haar met rust. En ja hoor, het hielp! Heel langzaam begon ze te wennen, de eerste voorzichtige stapjes in ons huis. Diezelfde avond pakte ik haar op en nam haar mee naar de tv kamer. (Een aparte ruimte in ons huis die wij gebruiken als tv kamer! ) Al snel wende ze en bleef gezellig naast me  op de bank liggen, maar ik moest wel blijven zitten. Dat merkte ik omdat ze onrustig werd zodra ik opstond. De volgende ochtend lag ze daar nog steeds en al snel kreeg ik door dat het de bedoeling was dat ik weer naast haar ging zitten.

Dat is intussen een week geleden en Loetje in helemaal gewend. De bank in de tv kamer is haar favoriete stekje, daar ligt ze de hele dag te wachten tot ik naast haar kom zitten. Als ik dat doe is ze dolblij en kruipt lekker tegen me aan. Als ik opsta gaat ze bij Cees liggen. En hoe vind Cees dat? Denk je natuurlijk! Leuk, hij vindt het gezellig en is blij dat hij heeft doorgezet. We hebben er een kind bij wat ik heb haar officieel geadopteerd bij de stichting Kat en Kittenhofje! Geweldig!

Trouwens, volgens die stichting heet ze Noetje, maar dat vinden we link. Dus vandaar de naam Loetje.

 

Marian.