Zaterdag 06 Juni.

Gistermiddag toen ik net op het punt stond naar mijn werk te gaan belde Ruud. Hij wilde me iets vragen, maar omdat ik niet veel tijd had en Wim naast me stond zei ik dat ik hem terug zou bellen. Ik dacht dat doe ik zometeen wel als ik op mijn werk ben.

Wim wilde natuurlijk weten wie me gebeld had. Omdat ik geen zin had hem te vertellen wie het was zei ik dat het niet belangrijk was. Hij keek even raar, haalde zijn schouders op en liep terug naar de kamer.

Eenmaal op mijn werk moest ik eerst van alles doen en klaarzetten. En net toen ik klaar was en wilde gaan zitten kwam er een man naar binnen. Hij liep naar me toe en vroeg of ik veel verdiende. Ik haalde mijn schouders op en zei: ‘Niet echt veel, hoezo?’

‘Nou,’ zei hij, ‘ik vraag dat omdat ik voor de belasting werk, ik vul vaak formulieren in voor mensen. Er zijn veel mensen die dat niet kunnen,of ze doen het fout, ze hebben wel aftrekposten, maar die vullen ze niet in, of verkeerd. Dus, als u wilt kan ik u helpen met invullen.’

Ik schudde mijn hoofd en zei dat ik daar al iemand voor had. Hij was zichtbaar teleurgesteld, dat zag ik aan zijn gezicht. ‘Ik doe dat graag en het kost u niks, tenminste geen geld.’

Ik werd ineens achterdochtig: ‘Hoe bedoelt u?’

‘Gewoon zoals ik het zeg,’ ging hij verder. ‘ik help u met aftrekken en u mij.’

Even dacht ik dat ik niet goed gehoord had of hem verkeerd begrepen had, maar toen ik hem aankeek zag ik dat hij het meende. Ik zag ook dat hij met zijn handen over zijn kruis wreef.

‘Dank u,’ zei ik, ‘misschien dat u iemand anders vindt voor dat soort dingen, goedemiddag.’ Ik stond op en wees naar de deur. Even bleef hij zo staan, maar toen ik dichterbij kwam liep hij naar de deur. Vlak bij draaide hij zich om, knikte en liep naar buiten. Nou, ja! Wat een viespeuk!  Ik moest even bijkomen voordat ik Ruud belde.

Hij vroeg of ik tijd had om even langs te komen. Ik was meteen nieuwsgierig en dacht, ik heb vast iets niet goed gedaan en dat wilde ik weten. ‘Ik ben nu op mijn werk, maar morgenvroeg kan ik wel even langskomen, als jou dat ook uitkomt.’

Nou, dat was prima. ‘Gezellig,’ zei hij, ‘ zie ik je morgen.’ Dat was in elk geval een geruststelling. Alleen zat ik met Wim, maar dat viel achteraf mee, hij was weg, dus hoefde ik ook niks uit te leggen.

Voordat ik ging had ik me een beetje opgetut en een jurkje aangetrokken. Ik wilde er in elk geval goed uitzien. Waarom weet ik niet, of toch wel, ik vind hem gewoon leuk. Toen ik aanbelde was ik best nerveus. Ik dacht nog, straks sta ik hier opgetut en wel en krijg ik te horen dat ik niet meer hoef te komen.

Maar dat was niet zo. Hij lachte heel vriendelijk en liep voor me uit naar de kamer. ‘Koffie?’ vroeg hij en wees naar een makkelijke stoel. ‘Lekker,’ zei ik en ging op het puntje van de stoel zitten.

Even later zat hij tegenover me. ‘Ik wil jou iets vragen,’ begon hij. Ik knikte en mompelde iets van: ‘Oké, gaat je gang.’

‘Het is zo,’ging hij verder, ‘zoals je weet ben ik veel alleen en daarom heb ik een voorstel.’  Ik schrok en dat merkte hij want hij zei: ‘Je hoeft niet te schrikken, ik bijt niet.’ Toen schoot ik in de lach en begon  me te ontspannen.

‘Wat vind je ervan als je een of twee keer in de week hier komt eten?’

‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik.

‘Nou, gewoon zoals ik het zeg. Je komt een of twee keer in de week hierheen, maakt wat lekkers klaar en dan eten we samen. Mij lijkt het gezellig, buiten de deur eten heb ik wel even gehad en zelf ben ik niet zo’n ster wat  koken betreft. Ik betaal je gewoon, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken.’

Ik dacht aan Wim en vroeg me af hoe ik dat moest uitleggen als ik ja zou zeggen. ‘Je overvalt me’, zei ik. ‘Ik weet even niet wat ik zeggen moet. Ik moet thuis ook koken.’

‘Dat begrijp ik,’ zei hij, ‘ maar ik weet zeker dat je daar een oplossing voor vind.  Denk er maar eens over na.’

Ik zei dat ik dat zeker zou doen.

Dat was dus vanochtend. En ik weet het nog steeds niet. Aan de ene kant lijkt het me leuk, maar ik heb geen idee hoe ik dat hier moet aanpakken. Zeker wat Wim betreft.