Dinsdag 22 December.

Nog maar een paar dagen en dan is het zover. Ik heb al alles goed voorbereid, nog een paar boodschappen doen en dan kan het feest beginnen. Nou, feest is het voor mij niet, maar ik zal er toch doorheen moeten.

Vanochtend nog ff bij Joris geweest, heb toch nog eens gevraagd of hij zich bedacht had, maar hij wil echt niet. Jammer voor hem , maar goed, het is zijn eigen keus.

Op mijn werk is het rustig, bijna niemand te zien.

Afgelopen zondag maakte ik toch nog iets grappigs mee. Zo rond een uur of zes kwam er een vrouw naar binnen, ik schatte haar zo rond de zestig. Ze lachte vriendelijk en zei: ‘Ik vind dit een leuk en gezellig restaurant. Ook heel knus, sinds kort kom ik hier vaak, maar u heb ik nog nooit gezien, dat komt omdat ik niet graag op een vreemde wc wil gaan zitten, maar nu moest ik heel nodig.’

Ik lachte vriendelijk en zei: ‘Nou, dat kunt u rustig doen, ik zorg ervoor dat ze schoon blijven, na ieder bezoek maak ik ze schoon, dus gaat uw gang.’

Ze keek aarzelend rond en schudde haar hoofd. ‘ Ik hoef nog niet écht nodig, misschien straks, maar nu nog niet.’ Verbaasd vroeg ik me af waarom ze dan naar de wc kwam, maar dat hoefde niet, want ze liep naar me toe en ging verder met vertellen.

‘Het is zo,’ begon ze, ‘sinds kort ben ik rijk en dat vind ik erg leuk, ik zei al, sinds kort kom ik hier vaak eten, ook in andere restaurants. Ik kook nooit meer, is ook makkelijk, mijn gasfornuis blijft schoon en ik heb geen afwas.’ Ze lachte stralend. ‘Leuk voor u,’ antwoordde ik, ‘heeft u een prijs in een loterij gewonnen?’ Ik vroeg het eigenlijk zomaar, gewoon om belangstelling te tonen. Nou, toen kwam het!

‘Ik heb iets gekregen, of iets,’ zei ze, ‘het is best veel en daar ben ik heel blij mee.’ Ze keek om zich heen en ging zitten. ‘Zo, dat praat makkelijker,’ ging ze verder. ‘Het is zo, voor een poos terug ging bij mij de bel, nu krijg ik bijna nooit bezoek, dus verbaasd en nieuwsgierig liep ik naar de voordeur. Toen ik openmaakte zag ik een man staan, hij had een koffer bij zich. Ik dacht die komt vast iets verkopen en daar had ik geen behoefte aan. Maar de man knikte vriendelijk en zei: “ Mevrouw, mag ik u iets vragen?” Ik dacht, zie je wel, dus toch. Ik schudde mijn hoofd, maar hij  ging verder. “Ik kom niks verkopen,  maar zou het mogelijk zijn dat ik mijn koffer hier even kan laten staan? Mijn auto heeft een lekke band en ik moet dringend verder. Ik heb een belangrijke afspraak. Zonet heb ik een taxie besteld, maar de koffer ie nogal zwaar en lastig mee te nemen. Daarom wil ik u vragen of ik hem zolang bij u kan laten staan, ik kom hem straks weer ophalen.”

‘En dat vond u goed?’ vroeg ik nieuwsgierig.

Ze knikte: ‘Ja, ik zag er geen kwaad in, maar hij kwam niet terug. Ik heb echt lang gewacht, héél lang, wel een week. Nou, toen dacht ik, ik maak die koffer eens open, kijken wat er in zit. Misschien zit er in de binnenkant  wel een adres in, zou toch kunnen?’

Ik ging goed zitten en werd nog nieuwsgieriger: ‘Natuurlijk, was ook goed dat u dat deed.’

‘Nou, mevrouw, het was heel lastig om hem open te krijgen want hij zat op slot, maar ik heb een schroevendraaier gepakt en net zolang gepeuterd tot hij openging.  Bovenin lagen kleren, gewoon mannenkleren, maar toen ik verder keek zag ik een tasje liggen en dat zat vol geld. Allemaal briefjes van 50 euro. Een heleboel, ik heb ze geteld, het waren meer dan honderd.’

Ze keek me  triomfantelijk aan en knikte: ‘Echt waar.’

Ik schrok vreselijk en vroeg:  ‘Wat heeft u toen gedaan, de politie gebeld, denk ik.’

‘Nee, zo stom ben ik niet, die maken het zelf op, Dat kan ik ook.’

‘Maar,’ ging ik verder, ‘wat, als die man nu toch nog terug komt, wat dan?’

‘Dan zeg ik dat ik hem aan de straat heb gezet en gezien heb dat een zwerver hem meenam., ook dat ik die zwerver nog terug gezien heb en hij nu in een mooi huis woont en aan iedereen vertelt dat hij er zeker van is dat God bestaat.’

Nou, ja! Over sterke verhalen gesproken! Maar, als ik het geloven moet weet ik ook zeker dat God bestaat! Toch?