Maandag 2 Februari.

Nou, afgelopen zaterdag heb ik écht iets heel geks meegemaakt. Het was nog vrij vroeg, ik denk even na achten toen ineens een man naar binnen kwam lopen. Hij viel me op omdat hij raar liep. In eerste instantie dacht ik dat hem iets mankeerde, maar toen ik beter keek zag ik dat hij zijn billen had samen geknepen en waarschijnlijk hoge nood had. Goed, hij liep de wc binnen en even later hoorde ik hem in zichzelf vloeken. “Godver, de godver…”  Ik moest inwendig lachen en dacht hier is vast iets misgegaan. Nou ik wachte vol spanning op wat komen ging. Maar hij bleef daar zitten, hij kwam niet naar buiten.

Ik kwam nog even in de verleiding om aan te kloppen om te vragen of ik iets voor hem kon doen. Maar dat vond ik achteraf geen goed idee, dus bleef ik zitten wachten op wat komen ging. Een paar minuten later hoorde ik hem met iemand praten. Waarschijnlijk zat hij te bellen. Wat hij zei kon ik niet goed verstaan, dat vond ik wel jammer. Maar goed, ik bleef maar naar die deur kijken. Er kwamen andere mensen en die gingen weer terwijl die man nog steeds op de pot zat. Net toen ik dacht ik klop toch maar eens op de deur om te vragen of alles naar wens is, kwam er iemand naar binnen. Hij keek rond en liep naar de deur die afgesloten was, klopte aan en vroeg: “Henk, zit je hier?” Ik hoorde hem iets mompelen en zag dat hij de deur op een kiertje opende. De man die binnen was gekomen gaf hem een tasje en vroeg of hij wachten moest. Maar dat hoefde niet, hij bedankte hem en deed de deur weer dicht. Ik dacht bij mezelf, nu snap ik het, die vent heeft gegarandeerd in zijn broek gescheten, kan niet anders. De man die hem dat tasje had gegeven liep naar de deur en lachte vriendelijk naar mij. “Ik wacht hier even, als u het niet erg vind?” Ik knikte vriendelijk en deed net alsof het allemaal doodnormaal was, terwijl ik vol spanning zat te wachten hoe het verder zou gaan.

Na een paar minuten kwam die ene vent naar buiten, met dat tasje. Ik zag en rook dat daar waarschijnlijk zijn vuile broek in zat. Hij liep met dat tasje naar de wastafel en keek naar mij.”Mag ik u iets vragen?” zei hij. Ik knikte vriendelijk: “Natuurlijk.”

Hij wees naar het tasje en zei: “Wilt u dit voor mij bewaren, ik haal het straks weer op.”

Ik dacht, ja nog even, gekker moet het niet meer worden, waarom gaat hij niet naar huis met die stront broek? Maar goed, ik zei dat hij het tasje ergens in een hoekje kon neer zetten. Hij zag aan mijn gezicht dat ik niet blij was. En dat was ik ook niet, ik had daar écht geen zin in. Hij knikte vriendelijk en zette hat tasje aan de andere kant in een hoekje, waste zijn handen en gaf mij vijf euro. Nou, dat was dan oppasgeld dacht ik zo. Hij liep samen met die andere man naar buiten en beloofde me het later op te komen halen. Ik keek hem na en naar de klok, half tien was het. Nou, ik kon me niet voorstellen dat hij echt terug ging naar het restaurant en wat hij daar zou zeggen. De mensen die bij hem waren hadden hem waarschijnlijk als vermist opgegeven, kon niet anders.

Maar, ik zat daar en moest telkens naar dat tasje kijken, ook naar de mensen die binnen kwamen. Het stonk ook vreselijk, dat was nog het ergst. Gelukkig had ik een spuitbus en die heb ik ook gebruikt. Hoewel ik dat ook niet fris vind, dan krijg je een combinatie van dennengeur en strontlucht. Maar het was niet anders, dit was een noodgeval. Ik wachtte geduldig tot hij terugkwam, maar hij kwam niet. Toen het bijna half twaalf was ben ik naar het restaurant gelopen en gekeken of hij er nog was. Maar de hele zaak was leeg, niemand was er nog, wel mijn baas en zijn vrouw. Toen hij me zag vroeg hij of er iets was. Even kwam ik in de verleiding hem het hele verhaal te vertellen, maar dat leek me niet zo verstandig. Het risico dat ik dat tasje moest bewaren was me te groot. Ik heb het stiekem in de container gegooid. Dat die vent niet meer terug is gekomen vind ik niet normaal. Waarschijnlijk had hij daar geen zin meer in. Ik moest ineens weer denken aan een reclame van spuitbussen, jij verdwijnt en de stank blijft, of zoiets. Wat een lul, echt waar! Zoiets doe je toch niet?

Please follow and like us: