Maandag 2 Maart

Afgelopen week ben ik in mijn eentje gaan shoppen. Had er echt zin in, per slot verdien ik nu en daarom wilde ik mezelf trakteren én ik ben geslaagd. Heb twee leuke jurken gekocht en een paar nieuwe laarzen. Die jurkjes zijn leuk, ik had er ook goed over nagedacht voordat ik ging omdat ik meer een broekenmens ben, maar tegenwoordig dragen heel veel vrouwen een jurk, dus dacht ik, ik ga dat ook maar eens doen.

Dus ik met mijn nieuwe kleren helemaal blij naar huis. Wim zat op de bank, ( waar anders!) ik vertelde heel blij dat ik goed geslaagd was en pakte meteen de jurkjes uit om ze aan hem te laten zien.

Nou, dat sloeg niet in: ‘Waarom heb je een jurk gekocht en geen broek?’

Ik zei dat ik eens iets anders wilde en stelde voor dat ik ze even aan zou trekken. ‘Dan kan je zien of ze me staan en of je ze leuk vind.’ Maar dat hoefde niet: ‘Laat maar,’ zei hij, ‘ik zie het wel een andere keer. Als jij ze leuk vindt, vind ik het goed.’

Nou, ik stond echt te balen. Wat een hork is die man, écht vreselijk. Ik heb ook niks meer gezegd, geen stom woord meer. Ben naar boven gelopen en heb de hele avond  tv gekeken. Dat is dan het voordeel als je op je slaapkamer ook zo’n ding hebt staan.

Maar goed, even iets anders, mijn werk. Vrijdag en zaterdag was het rustig, niks bijzonders mee gemaakt, maar gisteren dus wel. Het was al vrij laat en omdat ik dacht dat er vast wel  niemand meer zou komen begon ik alvast met  schoonmaken. Ik liep naar de herenwc en zag daar een tasje staan. Het was zo’n ouderwets heren handtasje en stond in een hoekje. Ik dacht, dat is iemand vergeten en waarschijnlijk blij dat ik het gevonden heb. Dus, om te weten van wie het was maakte ik het open. Er zaten papieren in, wat geld een doosje sigaren en een brief. Die brief viel me op omdat er met de hand een adres op geschreven stond.

AAN DE MENHEER VAN HET BELASTINGKANTOOR.

Daaronder het adres. Ik moest inwendig lachen en keek nog eens goed, op de achterkant stond geen afzender, en…de brief was niet dichtgeplakt!

Even heb ik overwogen om hem terug in het tasje te stoppen, maar ik kon de verleiding niet weerstaan om hem stiekem te lezen. Ik weet dat het niet netjes is, maar ik heb het toch gedaan. Omdat ik bang was dat er iemand ( de eigenaar van het tasje bijvoorbeeld) onverwacht naar binnen zou komen had ik de deur afgesloten.

De brief ging als volgt.

 

Beste menheer van het belastingkantoor.

Ik heet Harrie de Jager en ben 68 jaar oud. Ik schrijf u omdat ik vaak briefen van u krijg en daar ben ik niet blij mee. Ik leef van mijn aow en heb geen vrouw, die is doodgegaan. Wel een hond en een kanarie. Die zijn heel lief, ik verzorg ze ook heel goed en geef ze elke dag eten. Ik moet dat kopen in de dierenwinkel en dat kost geld. Ik moet ook huur, gas water en ligt betalen. Een auto heb ik niet meer, dat was me te duur. Ik heb nu een oude fiets. Ik koop mijn boodschappen altijd bij de Jumbo omdat ze zeggen dat die goedekoop is Dat is die ook, maar toch hou ik bijna niks over aan het eind van de maand . Daarom wil ik vragen of u me geen briefen meer wilt sturen, dan ken ik meschien eens op vakantie, ik wil graag naar zee en in een hotel slape.

Ik hoop echt dat u me geen briefen meer stuurt.

Friendelijke groeten van Harrie.

 

Het was leuk en zielig. Het liefst had ik die brief bewaard om er iets leuks mee te doen. Op internet plaatsen of zoiets. Maar dat kon ik niet maken, dus heb ik hem netjes terug in de envelop gestopt en het tasje bij mijn baas afgegeven. Hij keek er even naar en legde het naast zich neer. ‘De eigenaar van het tasje zal blij zijn dat u het gevonden hebt,’ zei hij meer niet. Hij knikte nog even en glimlachte zelfs. Wel met pijn en moeite, maar het lukte. Nou, daar kon ik het mee doen. Over horken gesproken, die kon zo met Wim een clubje beginnen, écht waar.