HUISDIEREN.

Heel lang geleden woonde ik samen met mijn twee zonen, hond, papegaai, beo en poes in een leuk rijtjeshuis toen ik op een dag nieuwe buren kreeg. Het was een jong stel dat regelrecht uit Den Haag kwam en net als ik, hadden ook zij huisdieren, twee papegaaien en een hond. Hun hond kon het al snel heel goed met mijn hond vinden, het werden dikke maatjes. Het was ook makkelijk want als er iets was pasten we op elkaars dieren.

Eens in de zoveel tijd dronk ik met haar een kop koffie en kletsen we over van alles en nog wat. Ze was nogal openhartig en vertelde mij dingen die erg persoonlijk waren, heel erg persoonlijk. Ik vond het best wel grappig maar erg boeien deed het me niet, totdat ze me op dag kwam vertellen dat ze uit elkaar gingen. Ik vond het jammer voor ze en vroeg hoe het verder zou gaan. Nou, ze vertelde dat hij  in de woning zou blijven wonen samen met de huisdieren en zij weg zou gaan.

Toen ze een poosje later vertrokken was raakte ik op een dag met hem aan de praat en bood aan om, als het nodig was, vaker op de hond te passen. Hij maakte daar dankbaar gebruik van zeker omdat hij veel van huis was i.v.m. zijn werk. Als hij de hond kwam ophalen dronken we vaak samen een kop koffie en heel langzaam werden we vrienden. Na ongeveer een half jaar méér dan goede vrienden, véél meer!!

Mijn kinderen hadden daar geen problemen mee, net zoals de honden en de vogels.

Het ging goed en bleef goed gaan. Dus besloten we op een dag om onze huizen te verkopen en samen een nieuw huis te kopen. Het werd een oude boerderij met een grote tuin die grensde aan een weiland.

Al gauw hadden we het helemaal gevonden. De papegaaien stonden in een grote serre die grensde aan de tuin en in de garage hadden we een grote volière waar Cees ( mijn nog steeds huidige partner) parkieten kweekte.

Maar ik wilde meer, dus begon ik met kippen, gevolgd door konijnen. Gezellig vond ik dat, maar al spoedig kwamen er andere dieren in onze tuin en serre wonen. Dieren waar ik niet blij mee was. Muizen. woelratten, maar ook een eend. Die eend was wel weer gezellig, hij was er zomaar ineens en voelde zich helemaal thuis tussen de kippen.

Ik had het er erg druk mee, hokken en papegaaienkooien schoonmaken, mijn kinderen, het huishouden regelen, de honden, en de kat verzorgen. Toch had ik nog tijd over want we kregen samen nog een zoon waar we heel blij mee waren en nog steeds zijn!

De jaren verstreken en zoals dat gaat stierven veel dieren, het hoort bij het leven. Doordat Cees ambitie had een eigen restaurant  te willen beginnen verkochten we onze boerderij en vertrokken naar Brunssum. Hij begon zijn restaurant en ik hielp hem zoveel mogelijk. Intussen hadden we enkel nog onze honden, de vogels en een poes. ‘De hond’ die ons bij elkaar gebracht had werd oud en stierf jaren later ook, net als de mijne, de poes en ook de papegaaien.

Inmiddels is dat ook alweer jaren geleden. Het restaurant hebben we niet meer want we zijn tien jaar geleden weer verhuisd naar een andere oude boerderij.

In het begin moest ik erg wennen aan het feit dat ik geen huisdieren meer had, maar al gauw had ik een oplossing. Mijn tuin waar veel vogels zijn. Elke dag opnieuw is het feest en elke dag opnieuw komt er weer een ander dier in mijn tuin. Voor een poos terug nog een egel die nu zijn eigen huisje heeft.

Zodra ik ’s morgens mijn bed uit rol loop ik naar de bijkeuken om even later bepakt met een lading voer “mijn kinderen” eten te geven. Ik verwen ze ook wel, want aan de spouwmuur die grenst aan een werkplaats hangt allerlei lekkers voor ze, pindanetjes, vetbollen en natuurlijk ook kleine vogelhuisjes en een pindakaashuisje.

Maar… sinds kort woont in die spouwmuur een piepklein muisje. Om precies te zijn tussen twee stenen in waar de voeg is weggesleten. De eerste keer dat ik hem zag kroop hij omhoog richting pinda’s om zich daar helemaal vol te stoppen. Het was best een leuk gezicht. Ik zag hem regelmatig en om het hem makkelijk te maken stop ik nu elke ochtend een stukje brood op de plaats waar hij in en uitgaat. Het duurt écht maar een paar seconden voordat het verdwenen is. Leuk, zou je zeggen, of niet natuurlijk. Of hij nog door het gaatje kan weet ik niet, ik ben bang van niet, want ik heb hem allang niet meer naar buiten zien komen. Maar een ding is zeker, hij komt niet om van de honger.!!

Marian.