Het eerste wat mij opviel toen ik mijn lieve schat leerde kennen was dat hij geen druppel alcohol dronk, nooit niet. Op mijn vraag waarom hij dat niet deed zei hij dat hij het niet lekker vond. Oké! In de loop der jaren wende ik eraan en maakte vaker grapjes in de trant van: “Als jou ooit iets gebeurt verkoop ik jouw nieren per opbod, ik weet zeker dat ik dan rijk wordt.
Nou, dat had ik beter niet kunnen zeggen.
Het eerste dat ik gedaan had toen ik zondag begon was alle spullen die ik nodig had klaar te zetten, emmertje sop, bleekwater, glasreiniger en schuurmiddel. Het was nog niet druk in de zaak dus ik had alle tijd. Het was alleen jammer dat ik mijn breiwerkje thuis had laten liggen, de Privé had ik wel bij me, maar die had ik al uit. Eventjes kwam ik in de verleiding om naar het restaurant te lopen om te kijken of daar iets lag. De menukaart was het enige dat ik zag liggen, maar die durfde ik niet te pakken. Dus ben ik gaan zitten niksen tot er iemand kwam en dat duurde best lang. De eerste die kwam was een vrouw met een klein meisje, ik schatte haar een jaar of vijf. Ze zag schattig uit, mooie ogen en een leuk gezichtje, maar ook verwend. Dat had ik zo in de gaten, ze begon al met zeuren voordat ze op de wc zat. ‘Gaan we dadelijk naar huis?’
Zodra ze de sleutel in het slot hoorde wist ze dat hij het was. Ze was niet eens verbaasd, hij was net als altijd op tijd. Van de weinige goede eigenschappen die hij bezat was dat er een: stiptheid.
Ze was er helemaal klaar voor. Uiterlijk onbewogen zat ze in de grote fauteuil. Deze had ze express uitgekozen omdat hij met de rugleuning naar de deur stond. Zo zou hij haar niet direct zien zitten. Slechts een klein schemerlampje brandde in de hoek van de kamer.
Niets vermoedend stapte hij de woonkamer binnen. Ze hoorde hoe hij naar haar stoel liep en er achter ging staan. Hij schraapte zijn keel om iets te zeggen, maar ze was hem voor. ‘Hallo, Geert.’
Toen ik thuis kwam zat Wim tv te kijken. Hij bekeek me van boven tot onder snoof diep en zei: ‘Je stinkt naar chloor en pis.’ Nou ja, ik heb niks gezegd, ik had écht geen zin in ruzie dus ben ik naar de keuken gelopen en gekeken of hij zijn troep had opgeruimd. De afwas stond op het aanrecht, dat doet hij dus altijd, die man zal nooit op het idee komen om het in de afwasmachine te zetten. Nou, nadat ik even was afgekoeld ben ik weer terug naar de kamer gelopen. Hij zag dat ik me had geërgerd. Daarom deed hij ineens poeslief. ‘Sorry van die opmerking, maar hoe was het viel het mee, of tegen?’
Voor een paar dagen terug had ik spruitjes gemaakt en terwijl we met smaak zaten te eten moest ik ineens aan vroeger denken. Aan de tijd dat ik ze vies vond, nu niet meer, ik vind ze heerlijk. Zo gaat dat, je veranderd van smaak, wat ik vroeger lekker vond vind ik nu vies. Op een enkele uitzondering na: boerenkool! Dat vind ik nog steeds smerig!
Afgelopen zaterdag was mijn eerste dag. Ik was extra vroeg vertrokken omdat ik een goede indruk wilde maken. Om tussendoor iets te doen te hebben had ik de Privé en een breiwerkje meegenomen. De baas was er nog niet, zijn vrouw ook niet, wel de kok en een hulpje. Hij zei niet veel toen hij me voor de deur zag staan. Ik had aangebeld omdat ik niet naar binnen kon. Hij bekeek me van boven tot onder en vroeg wat ik kwam doen. Ik zei: ‘Ik ben Margriet de nieuwe toiletdame.’
Ze zijn stokoud en worden nog steeds gespeeld, elke dag opnieuw en altijd anders.
De eerste spelletjes die ik speelde waren gewone kinderspelletjes, die speelde je buiten of binnen. Buiten speelde je verstoppertje, tikkertje, knikkeren, kralen of hinkelen. Het was leuk en spannend om te doen. In feite ging het erom dat je wilde winnen. Als het regende speelde je binnen. Mens erger je niet, dobbelen, kaarten of monopoly. Ik ben geen spelletjesmens, ook nooit geweest.
Pas geleden was ik bezoek bij mijn jongste zoon en hoe het kwam weet ik niet meer, maar op een gegeven moment raakten we in gesprek over examens. Iets waar iedereen al bij het horen of lezen van dat woord de kriebels van krijgt. Het ergst en het meest besproken is het rijexamen, hele verhalen krijg je te horen zodra het woord rijexamen is gevallen. Iedereen heeft zo zijn eigen ervaringen, goede maar vaak slechte. Hoe vaak ze zijn op geweest én hoe fout de examinator was, dat hij een lul was en ze best heel goed gereden hebben. Dat het aan jezelf ligt geef je natuurlijk niet toe. Op een enkele uitzondering na, ik heb geen rijbewijs én het lag niet aan de examinatoren!
Maar er zijn ook andere examens.
Iedereen droomt weleens. De een veel, de ander minder. Meestal droom je over iets dat je gezien hebt of gehoord hebt. Je vergeet het en gaat verder met de dagelijks dingen omdat je er geen waarde of betekenis aan geeft.
Maar soms blijven ze hangen, je denkt er aan terug en je vraagt je af waarom je die droom hebt gehad. De betekenis van die specifieke droom.
Je wordt er letterlijk mee doodgegooid, op tv, in kranten, folders die je in de brievenbus vindt, noem maar op. De folders gooi je in de prullenbak en op tv zap je snel verder.
Sommigen zijn leuk, die vergeet je ook niet. Een van de leukste die ik me nog goed kan herinneren is van het afwasmiddel dubro. Acteur Jon van Eerd laat zijn bril in het afwaswater laat vallen en krijgt de schrik van zijn leven als hij zijn vriendin ineens goed en duidelijk kan zien, nadat hij zijn bril weer heeft opgezet. Zijn gezichtsuitdrukking is geweldig. En dan die andere reclames, ook van Achmea (even Apeldoorn bellen). Ze zijn leuk en altijd vol humor.
