Net als mannen zijn ze er ook in alle soorten, mooie, lelijke, kleine, dikke en dunne. Maar dat is het uiterlijk. Mooie hebben het altijd gemakkelijk, zeker als ze wat willen bereiken. En dan denk ik niet alleen aan hun carrière, maar ook aan andere dingen. Een mooie vrouw is zich daarvan bewust en buit dat uit, niet allemaal, maar veel wel. Met een lief glimlachje krijgt ze alles voor elkaar, bijna alles.
VERVOLG DOOF.
Het is alweer ruim een jaar geleden dat ik hier over schreef, maar vergeten ben ik het niet. Mijn lieve schat al helemaal niet, want een keer in de zoveel tijd begint hij erover. Zo in de trant van ‘Je hoort écht niet goed.’ Dus toen we tijdens een van onze familie uitstapjes gezellig op een terrasje zaten kwam als vanzelf het onderwerp weer eens ter sprake. Ik zweeg en deed net alsof ik écht doof was, maar toen ik een poosje later met mijn schoon-en- kleindochter alleen was begon ik er over. Vrouwen onder elkaar gesprekken. Mijn kleindochter gaf me een briljant advies. ‘Weet je,’ sprak ze wijs, ‘je moet het laten testen, als je niet doof bent kan je het bewijzen en ben je van het gezeur af.’
Nou, ik vond het een geweldig goed voorstel. ( Echt een slimme meid, precies haar oma!)
VERHUIZEN.
Iedereen kan er wel over meepraten, ik ook, en ik word al moe als ik er aan denk.
Als je van klein naar groot gaat is dat prettig, andersom niet, dan ben je genoodzaakt een heleboel spullen weg te gooien. Ruim van te voren begin je al met uitzoeken. De zolder-als je die hebt- is als eerste aan de beurt. Kerstspullen staan meestal al in dozen, dus die kan je zo laten staan. Maar er zijn ook andere spullen die je verzameld hebt. Speelgoed van je kinderen, dat moet bewaard blijven. Oude kleding kan weg, net zoals tijdschriften. Ja, ik ken mensen die die bewaren. Waarom? Nou, ‘gewoon,’zeggen ze dan, ‘voor als ik eens ziek ben of me verveel, of zo.’ Nou, die dingen blijven daar liggen tot Sint Jutemus of, tot je gaat verhuizen. Dan kunnen ze weg, je gooit ze bij het oud papier en gaat verder. Een tv die het nog doet, maar hopeloos uit de tijd is: weg met dat ding. Zo ga je verder, stap voor stap.
HUISDIEREN.
Heel lang geleden woonde ik samen met mijn twee zonen, hond, papegaai, beo en poes in een leuk rijtjeshuis toen ik op een dag nieuwe buren kreeg. Het was een jong stel dat regelrecht uit Den Haag kwam en net als ik, hadden ook zij huisdieren, twee papegaaien en een hond. Hun hond kon het al snel heel goed met mijn hond vinden, het werden dikke maatjes. Het was ook makkelijk want als er iets was pasten we op elkaars dieren.
KLAGEN.
We klagen wat af op een dag. Daar moest ik een poosje geleden aan denken toen het ineens zo vreselijk warm werd. Eerst was het te koud en vooral te nat, dus riepen we met z’n allen, ‘waar blijft de zomer?’ Sommigen hebben zelfs gebeden zoals we dat vroeger hebben geleerd: ‘Onze lieve Heertje, geef mooi weertje, geef een mooie dag. Dat het zonnetje schijnen mag.’
Nou, een ding is zeker, Hij heeft de gebeden verhoord, en hoe! Dat was dus ook niet goed, maar wel een reden om te klagen en dat doen we veel en vaak.
Waar klagen we nog meer over?
UITSTAPJES.
Mijn oudste zoon Frank kwam met het voorstel. Omdat we ( behalve mijn middelste zoon Sam en zijn gezin) redelijk dichtbij elkaar in de buurt wonen en elkaar regelmatig bellen of mailen kom je niet zo heel vaak bij elkaar op bezoek. Dus kwam hij met het plan om een keer in de maand iets met ons allen te ondernemen. Een vaste dag ( Welke zeg ik niet want dan loop ik het risico dat inbrekers denken, oké, goed dat ik dat weet!!) trekken we er als familie erop uit. Om de beurt moeten we iets leuks bedenken en dat is niet altijd even gemakkelijk, maar wel gezellig. Gisteren waren we ook weer bij elkaar en moest ik aan vroegere uitstapjes denken.
VERJAARDAGEN.
Een keer per jaar is iedereen jarig. Als je jong bent verheug je je daar heel erg op. Je mag op school uitdelen, krijgt cadeautjes en thuis wordt het gevierd. De hele familie komt en dan mag je de kaarsjes op de taart uitblazen. Hiep, Hiep, Hoera, alweer een jaar erbij!
Naarmate de jaren verstrijken veranderd dat, goed het aantal kaarsjes op de taart wordt vervangen door getallen, want anders heb je na verloop van jaren een taart van een meter of twee.
DIK OF DUN?
Pas geleden vertelde mij iemand een leuk verhaal over een meisje. Ze is nog jong en heeft net als ik ook een blog. In een van haar columns vertelde ze heel openhartig dat ze niet op mannen valt met een sixpack, maar op mannen die een beetje mollig zijn. Nou, ze scoorde hoge punten, iedereen, met name mannen vonden haar ineens vreselijk aardig.
Als ik heel eerlijk ben moet ik haar gelijk geven, niet om ook vreselijk aardig gevonden te worden, ( MAG WEL) maar omdat ik me daar iets bij kan voorstellen.
TANDARTS.
Wat ik ook een vies beroep vind is tandarts. De hele dag mensen in hun mond kijken waarvan het gros waarschijnlijk een slechte adem heeft lijkt me ook drie keer niks.
Daar moest ik vanochtend aan denken toen ik naar hem toe ging. Ik was er al jaren niet meer geweest, de laatste keer was in 1999, dat is dus écht lang geleden. Maar…dat komt omdat het niet nodig was. Ik heb om precies te zijn, nog twee tanden in mijn mond staan, echte tanden, de rest is kunst!
En omdat ik een beetje last had wilde ik er toch naar laten kijken.
BEROEP OF ROEPING?
Het woord beroep wordt volgens mij bijna niet meer gebruikt. Meestal zeggen we werk of baan of zoiets, maar beroep doet vaak aan andere dingen denken. Zoals ergens een beroep op doen. Vroeger werd dat wel gebruikt. Tenminste in mijn jeugd. Als een meisje een jongen thuis wilde voorstellen wilden de ouders eerst weten óf hij katholiek was én wat voor beroep hij uitoefende. Dat was belangrijk, ook wat zijn vader deed. Nu ben je blij als je werk hebt, ook al is het niet dat, wat je graag zou willen doen.
Je hebt ze in alle varianten: leuke, vieze, noodzakelijke en nog veel meer.