Voor een poosje terug melde een van mijn Facebook vrienden dat ze zonder mobiele telefoon zat en daar niet blij mee was. Ze had het gevoel dat ze een heleboel miste.
Precies rond die tijd zat ik zonder internet en ik had hetzelfde gevoel, je voelt je inderdaad afgesloten van de buitenwereld. Dat is niet zo, maar toch. Je kunt je een leven zonder mobiel en internet nauwelijks meer voorstellen.
Het is alweer een jaar geleden dat ik, dankzij de hulp van mijn lieve zoon Frank, begonnen ben met mijn blog, en ik vind het nog steeds leuk om te doen. Ook de vele leuke en positieve reacties zijn hartverwarmend. Daarom heb ik nu een verhaaltje uit de tijd dat ik pas begon met schrijven uit de oude doos gevist. Ik heb het geschreven in 1997 en er niets aan veranderd. De reden dat ik juist dit verhaaltje heb uitgekozen is, dat het niet zomaar een verhaaltje is. Het is een verhaaltje om over na te denken…
DE VISITE
‘Gerard, ben jij het?’ Verrast keek ze hem aan.
Ze was op iedereen voorbereid toen ze de voordeurbel hoorde, behalve op Gerard. Een glimlach vloog over haar gezicht.
Zodra je het levenslicht ziet begin je daar al mee, amper uit de buik van moeders zet je het op een krijsen omdat je duidelijk wilt laten merken dat je liever in de buik was blijven zitten. Maar pa en ma zijn overgelukkig en genieten met volle teugen van je geblèr. Als je dat een paar weken volhoudt wordt de blijdschap een stuk minder, maar ook daar komt verandering in, zodra je eerste lachje op je gezicht verschijnt en je gaat brabbelen. Hele verhalen vertel je zonder dat ze er ook maar iets van begrijpen.
Sommige mensen houden dat hun hele leven vol, kletsen als een kip zonder kop heet dat.
Steeds vaker hoor je dat mensen uit elkaar gaan. Ze zijn op je uitgekeken, hebben geen zin meer, of een ander. Zoiets slaat vaak in als een bom, je hebt het niet zien aankomen, dacht dat het goed zat, maar dat was dus niet het geval.
Tja, daar sta je dan, wat nu? Je begint met vragen te stellen. ‘Wat heb ik fout gedaan? Waarom wil je weg? Hoe moet het nu verder?’
Maken is op de dag van vandaag een koud kunstje, de meeste mensen maken ze met hun telefoon. Als je ze niet mooi vindt delete je ze, zo makkelijk gaat dat.
Vroeger was dat anders, foto’s maakte je enkel bij speciale gelegenheden, communie, bruiloft, Sinterklaas, dat soort feestjes. Je maakte ze met een fotocamera en bracht na afloop van het feest het volle rolletje weg om ze te laten afdrukken. Een week later kon je ze dan op komen halen. Nieuwsgierig nam je het mapje in ontvangst en vloog naar buiten. Op een veilig plekje keek je ze even vluchtig na, sommigen waren leuk, anderen afgrijselijk, vooral foto’s van jezelf vond je vaak stom. ‘Moet je kijken hoe debiel ik op die foto sta,’ zei je dan als de hele familie stond mee te kijken. Soms hoopte je dat je werd tegengesproken, iets dat maar zelden gebeurde.
Als je vroeger een nieuwe relatie wilde beginnen was dat niet makkelijk, want waar haalde je een nieuwe leuke betrouwbare partner vandaan?
Veel opties had je niet, in feite maar een paar, een was de krant, daar kon je een huwelijksadvertentie in plaatsen, of kijken of er een instond die je wel aanstond. Veel was het niet, het gros was altijd hetzelfde: Langs deze onsympathieke weg zoek ik…Of: Jonge man 52 jaar zoekt lieve eerlijke vrouw…Nou ja, alleen al bij het lezen van zo’n advertentie zakte je de moed in de schoenen, dus dat deed je niet.
Ik heb eens nagedacht én er zijn dingen die ik niet begrijpen kan. Neem nu onze huisdieren, ik heb er geen, wel gehad, honden, poezen en papegaaien. Helaas zijn ze overleden, nu heb ik geen huisdier, maar ik vind ze wel leuk. Dat is het punt niet, wat me verbaasd is hoe krom de wetgeving hier is. Als je een hond hebt moet je hondenbelasting betalen en dat niet alleen, hem ook uitlaten. Minimaal drie keer per dag.
Voor een poosje terug kreeg mijn man van een groothandel waar hij een deel van zijn inkopen doet een uitnodiging en ik mocht mee! Het was geen gewoon standaard bezoek, maar we werden getrakteerd op een diner plus overnachting in een hotel.
Nou, we hadden er zin in. Omdat ik een goede indruk wilde maken had ik me niet alleen netjes aangekleed, maar ook een van mijn mooiste en duurste handtassen meegenomen. We werden ontvangen met koffie en petitfour, dus het begon al goed.
Leefde ergens in Verweggistan een meisje. Ze heette Marietje en wilde graag een kind, maar geen man. Alleen had ze geen idee hoe ze dat moest aanpakken. Op een zonnige koude dag besloot ze er met haar moeder over te praatten.
‘Kind,’ zei haar moeder toen ze het hoorde, ‘dat kan niet, ik denk dat je twee eeuwen vooruit loopt. Een vrouw die nu leeft moet, als ze een kind wil ook een man hebben, dus zet het maar uit je hoofd.’
Deze keer geen column, maar goed nieuws!
Uitgeverij United PC heeft mijn nieuwe roman uitgegeven! En daar ben ik natuurlijk hartstikke trots op.
Het zou fantastisch zijn als het boek goed zou gaan lopen, maar dan moet ik er wel voor zorgen dat het bekendheid krijgt. Natuurlijk heb ik ideeën, maar die kosten geld.
Misschien dat iemand mij een tip kan geven waar ik zelf nog niet aan gedacht heb. Als dat zo is hoor ik het graag, via de site, of bel of mail me.
