Dinsdag 12 Mei.

Ik heb afgelopen dagen veel nagedacht, ook Wim in de gaten gehouden en als ik eerlijk ben heb ik er moeite mee om hem te vertrouwen. Goed, hij doet zijn best, maar ik blijf achterdochtig. Daarom heb ik besloten hem zakgeld te geven, niet veel natuurlijk, hij krijgt tien euro per week, daar moet hij mee uitkomen. Hij was niet blij, maar begreep het wel. Hij is ook begonnen met reclamefolders rond te brengen en dat valt hem vies tegen, hij zegt het niet, maar dat merk ik. De eerste keer dat hij moest gaan was afgelopen donderdag en het regende. Ik dacht nog, straks bedenkt hij zich, maar dat was niet zo. Toen hij ’s middags terug kwam was hij kletsnat, maar hij klaagde niet. Maar ik ben bang dat hij dat niet vol blijft houden. Daarom heb ik hem geadviseerd nogeens naar het uitzendbureau te gaan. Ik zei: ‘Je moet alles aanpakken wat je krijgen kan, voor mijn part ga je stront vegen als het maar geld oplevert.

Over dat gedoe dat hij goed werk wil gaan doen hoor ik niks meer. Ik vermoed dat hij zich bedacht heeft. Maar goed, voor de rest heb ik nagedacht over hoe we kunnen bezuinigen. Ik zal elk dubbeltje moeten omdraaien om die schuld te kunnen betalen en dat valt tegen. Geen leuke dingen meer doen, niks meer en dan te bedenken dat het mijn schuld niet is dat we in de shit zitten. Maar goed, ik heb  er ook over nagedacht om nog iets erbij te gaan doen. Maar wat weet ik niet, misschien een baan als poetsvrouw, iets anders weet ik ook niet.

Op mijn werk gaat het goed, zaterdag kwam er een man naar de wc. Hij was nog vrij jong en zag goed uit, écht goed. Hij groette vriendelijk en nadat hij klaar was en zijn handen had gewassen liep hij naar mijn tafeltje en keek me vragend aan. Ik knikte vriendelijk en vroeg of ik iets voor hem kon doen.

‘Ja,’ zei hij. ‘Het is zo, ik ben in behandeling bij een psycholoog omdat ik zwaar depressief ben en nu heeft hij me geadviseerd iets buiten de deur te gaan doen om op andere gedachten te komen. Hij zei dat ik iets sportiefs moest gaan doen, wandelen of fietsen. Volgens hem  helpt dat goed.’ Ik knikte maar wat want erg boeien deed het me niet. Maar hij was nog niet klaar! ‘Weet u, ’ ging hij vrolijk verder. ‘Ik vind u een charmante vrouw, ik weet niet of u getrouwd bent, maar dat maakt niet uit. Wat zou u ervan vonden om met mij mee te gaan?’

Ik voelde mijn nekharen overeind komen. ‘Wat bedoelt u precies?’ vroeg ik heel onnozel.

‘Nou, ’ ging hij verder: ‘Gewoon zoals ik het zeg, samen gaan fietsen of wandelen, mij lijkt het gezellig zeker nu het langzaam zomer gaat worden, alleen is ook maar alleen.’

Ik keek hem aan en zag dat hij het serieus meende. ‘Heeft u niemand die met u mee kan gaan, ik bedoel een goede vriend of vriendin of zo?’

Hij knikte en lachte: ‘Natuurlijk wel, maar ik vind u echt aardig, ook heel aantrekkelijk, het lijkt me geweldig om dat met u te doen. Gewoon samen zijn, ik bedoel iets samen ondernemen. Ik beloof u dat ik me netjes zal gedragen.’

Ik schudde mijn hoofd en zei: ‘Het is lief bedoelt, maar daar heb ik geen tijd voor, ik zou het graag doen, maar helaas.’

‘Nou,’ zei hij, ‘ik zie het al, u wilt gewoon niet, dat u geen tijd hebt geloof ik niet. Ik dacht echt dat u aardig was, daarom vroeg ik dat. Nu moet ik terug naar mijn psycholoog om hem te vertellen dat ik niet kan gaan fietsen of wandelen. Ik hoop dat u hier geen spijt van krijgt want ik kom niet meer terug op mijn aanbod.’ Hij draaide zich om en liep naar buiten.

Ik heb een hele poos naar die dichte deur zitten kijken en dacht aan Wim die mij zo in de problemen gebracht heeft, ook aan die man. Maar, ik denk dat hij nodig terug moet gaan naar die psycholoog om te vragen of hij hem doorstuurt naar een psychiater! En dat niet alleen, een opticien is ook een goed idee, want volgens mij heeft hij ook  iets aan zijn ogen! Maar het is wel grappig!

Please follow and like us: