Dinsdag 14 April.

Ik ben nog niet veel wijzer geworden wat Wim betreft, hij doet gewoon, maar erg vertrouwen doe  ik hem niet. Zeker niet nadat ik  dat geld in zijn beurs heb gevonden.  Hij gaat ook nog steeds veel weg, zogenaamd een blokje om als ik iets vraag. Ik heb al geprobeerd om eerder naar huis te gaan, maar dat lukt niet goed. Het is vrij druk de laatste tijd, dus dat zit niet mee. Misschien moet ik eens een dagje vrij vragen en dan de boel in de gaten houden. Mijn auto ergens anders parkeren en kijken of hij weggaat en waarheen.

Gelukkig gaat hij te voet weg, dus dat komt goed uit. Alleen zal ik goed moeten oppassen dat hij me niet ziet. Van de week ga ik naar mijn baas en hang een verhaal op over een feest waar ik zogenaamd naar toe moet. Welke dag weet ik nog niet, misschien zondag of zo, ik moet niet te lang wachten. Hem nagaan als ik thuis ben gaat niet. Het zit me ook niet lekker, dat ik mijn eigen vent niet meer vertrouw is erg. Ik zit daar best mee.

Op mijn werk heb ik iets leuks meegemaakt! Hoewel erg leuk was het nu ook weer niet.

Zaterdagavond kwam zo rond een uur of acht een jonge vrouw naar binnen. Ze had zo’n reismandje bij zich waar je huisdieren mee vervoert. Ik zag het meteen en was echt stomverbaasd. Ik kon me ook niet voorstellen hoe ze daar mee binnen was gekomen. Mijn baas kennende zou hij dat zeker niet goed vinden. Ik keek naar dat mandje en zag en hoorde dat er een poes in zat. Toen die vrouw mijn verbaasde gezicht zag lachte ze vriendelijk. ‘U hoeft niet te schrikken,’ begon ze, ‘hij zit veilig opgesloten, maar hij doet sowieso niks, hij is echt heel lief. Ik heb hem voor mijn vriend gekocht. Hij is bijna jarig en dol op poesjes, dat zegt hij altijd . Een goede vriendin van me kende iemand die hem weg moest doen omdat ze allergisch is voor katten. Trouwens haar vriend wil geen kat in huis, hij zegt dat die stinken. Dus heb ik hem net bij haar opgehaald, maar ik mag hem hier in het restaurant niet bij me houden. Daarom wil ik vragen of ik hem hier mag laten staan totdat ik klaar ben met eten. Het duurt niet lang en ik beloof u dat ik hem écht kom ophalen.’

Ik schudde mijn hoofd en zei: ‘Mevrouw hier kan ik echt niet aan beginnen, als mijn baas dat ziet loop ik het risico dat ik ontslagen word. Waarom zet u hem niet zolang in de auto? Kunt u rustig eten en de kat zit veilig, daar kan niks mee gebeuren.’

Ze schudde haar hoofd: ‘Ik heb mijn eigen auto niet bij me, ik ben hier met vrienden en die willen dat niet.’ Ze keek me hulpeloos aan. Ik keek naar die mand en stond op, de kat miauwde heel zachtjes, maar toen hij me zag begon hij  harder te miauwen. Hij zag best wel schattig uit, echt een leuke lapjeskat. Ik dacht even na en knikte. ‘Goed, ’ ze ik, ‘ ik doe het, maar blijf niet te lang weg.’ Ze lachte opgelucht en keek nog even naar de kat. ‘Braaf zijn hoor Muis, het vrouwtje komt zo terug.’ Ze liep naar de deur en zwaaide nog even. Toen was ze weg en zat ik daar met die kat opgescheept. Ik wist dat ik problemen zou krijgen als mijn baas erachter zou komen. Dus moest ik hem verstoppen, en aangezien ik niets anders wist had ik hem in een van de toiletten gezet en uit voorzorg de deur afgesloten. Gelukkig heb ik een sleutel van de deuren voor noodgevallen en dit was een noodgeval! Het enige dat ik toen nog kon doen was hopen dat hij zijn bek dichthield en dat dat vrouwtje vlug zou terugkomen.  Maar dat gebeurde niet, hij begon harder te miauwen. Ik wist me echt geen raad en was doodsbang voor de reactie van de mensen.

Na ongeveer een half uur kwam een vrouw naar binnen, ze lachte vriendelijk en liep naar de wc, toen ze de deur opendeed hoorde ze de poes. Ze draaide zich naar me toe en zei: ‘Hoor ik hier nu een kat miauwen?’ Ik wilde ontkennen, maar dat lukte niet. Ze keek me aan en zei: ‘Laat me raden, als ik het goed heb heeft zojuist een dame met lang blond haar een poes afgegeven.’ Ik kreeg het behoorlijk benauwd en dat zag ze. De poes begon nog harder te miauwen.  Ik knikte: ‘Ja, het was een verrassing voor haar vriend, zometeen komt ze hem weer ophalen.’

Ze begon keihard te lachen en schudde haar hoofd: ‘Het is niet te geloven, maar die vriend van haar is mijn broer. Hij maakt aldoor grapjes en ik denk dat zijn vriendin niet goed begrepen heeft wat hij bedoelde toen hij zei dat hij dol was op ‘poesjes’. Het is een lieve meid, ook knap, maar wel het type domblondje. Ik vind dit geweldig, écht waar. Wat een muts!’

Ik lachte maar wat en vroeg: ‘En nu, wat gaat er met die poes gebeuren? Hier kan hij niet blijven.’

‘Nee,’ zei ze, ‘dat begrijp ik, ik zal zorgen dat hij zo snel mogelijk wordt opgehaald.’

Tien minuten later kwam de dame die de poes gebracht had naar binnen. Ik zag dat ze gehuild had. ‘Ik kom de poes ophalen,’zei ze, meer niet. Ik had even de neiging om domme vragen te stellen, maar dat heb ik maar niet gedaan.

Please follow and like us: