Dinsdag 3 November.

 

Ik ben helemaal blij, het is me gelukt, ik heb een nieuw poetsadres!

Puur toevallig dat ik de advertentie zag staan in de krant, normaal gesproken lees ik die nooit. Maar deze viel me op: Gezocht nette vrouw die bereid is het huishouden te doen bij alleenstaande man.

Het viel me op omdat ik het een beetje rare advertentie vond. Ik dacht nog, dit kan van alles betekenen, maar goed er stond een telefoonnummer bij, dus ik dacht, ik kan allicht eens bellen. Niet geschoten is altijd mis. Dus ik bellen, er werd ook meteen opgenomen.

De man die ik aan de lijn kreeg was erg vriendelijk en vertelde dat hij al iets ouder was en slecht ter been. Het was de bedoeling dat ik een of twee keer in de week zou komen schoonmaken.

“Ik woon alleen en zoek iemand die zelfstandig kan werken. De hulp die ik had is ermee gestopt omdat ze zwanger is en nu ben ik op zoek naar een nieuwe hulp.”

Nou, ik dacht dat lijkt me wel wat, geen poespas, geen knappe Ruud of zoiets, dus ik vertelde dat ik er wel wat voor voelde en of het goed was als ik me kwam voorstellen. Dat kon diezelfde dag nog. Hij woont niet al te ver bij mij vandaan, dus dat is ook gunstig.

Even na half vier stond ik bij hem op de stoep. Het huis waar hij in woont zag er netjes uit, niks bijzonders, gewoon een rijtjeshuis met van die foute ouderwetse  kanten vitrages voor de ramen, maar goed, ik belde aan en wachtte geduldig tot de deur open ging. De man was inderdaad bejaard, dat zag ik. Ik schatte hem zeker een jaar of 80.  Hij stelde zich voor en vroeg of ik binnen wilde komen.

Hij liep voor me uit naar de woonkamer en vroeg of ik wilde plaatsnemen. Leuk vond ik dat. Alleen al op de manier hoe hij dat vroeg. “Mevrouw, wilt u plaatsnemen.” Geweldig!

Ik ging aan een grote tafel zitten en keek even rond. De kamer was netjes en heel degelijk ingericht. Ik lachte vriendelijk en zei:  “Als ik het goed begrepen heb is het de bedoeling dat ik het hele huis goed bijhoud, ramen wassen en dat soort dingen.”

Hij knikte blij. “Weet u,” zei hij,  “Ik laat u eerst het hele huis zien en als het u iets lijkt hoor ik het graag.”

Nou, het viel me best mee, alles zag er zo op het oog redelijk schoon uit, wel hopeloos ouderwets, maar dat maakt niet uit. De slaapkamer dateerde volgens mij nog uit de middeleeuwen. Er lag nog zo’n antieke kanten sprei op het bed. Geweldig! Ik zag ook dat hij overal foto’s had opgehangen en ook een grote foto van een vrouw naast zijn bed. Hij zag me kijken: “Dat is mijn vrouw,” zei hij en daarbij keek hij heel verdrietig.  Hij vertelde er meteen bij dat ze al meer dan tien jaar dood was. “Gestorven aan een hersenbloeding, ik mis haar nog elke dag,” ging hij verder terwijl we weer naar beneden liepen.  Omdat ik niet goed wist wat ik zeggen moest en hem echt zielig vond vroeg ik of hij ook kinderen had.

“Twee, dochters,” vertelde hij vol trots, “Maar die wonen niet in de buurt, dat vind ik wel jammer.”

Eenmaal weer beneden bood hij me een kop koffie aan, heel lief, maar ik schudde mijn hoofd en zei: “Nee, dank u, erg aardig, maar ik wil even terugkomen op het werk. Ik voel er wel wat voor. Tenminste als u dat zelf ook wilt.”

Blij keek hij me aan: “ Dat zou fijn zijn, ik geef u 12 euro per uur, tenminste als u dat genoeg vindt en u mag zelf de dagen uitzoeken. Mij maakt het niet uit, ik ben toch altijd thuis.”

“Mooi,” antwoordde ik en stond op. “Dan kom ik op dinsdag en donderdag, dat komt mij het beste uit.”

“Fijn, en nogmaals, u doet maar zoals u denkt dat het goed is, van schoonmaken heb ik geen verstand.” Hij was ook opgestaan:  “Dan zie ik u snel.”

Ik gaf hem een hand en zei: “Nog een ding, zegt u alstublieft geen mevrouw meer, maar noem me maar bij mijn voornaam. Ik heet Margriet.”

“ Doe ik,” lachte hij blij, “ik heet Joris.”

“Goed, dat is fijn om te horen, praat inderdaad makkelijker. Ik zal eraan denken. Tot volgende week.” Even later stond ik buiten.

Nou, het was nogal wat, maar ik heb een goed gevoel en hoop dat ik het daar naar mijn zin heb. Wim vindt het prima en is blij dat ik bij een oude opa ga werken. Zoals hij dat zegt. Ja, dat geloof ik graag!