Donderdag 3 Maart.

Het is vandaag lekker weer en daar wordt een mens vrolijk van én ik ben vrolijk. Gister was ik bij Ruud en net toen ik binnen was ging mijn telefoon. Het was Ruud, blij nam ik op.

“Hallo. zei ik “Ik ben net binnen, alles goed?”

“Ja, prima, met jou ook?”

“Ja, maar ik heb het druk en zometeen een afspraak , dus ik ben voorlopig niet thuis, maar ik wil wel iets afspreken. Kan je morgenavond? ”

“Ja hoor,” zei ik blij.  Inwendig jubelde ik. “Zeg maar hoe laat.

“Zo rond een uur of acht als het jou uitkomt.”

“Ja, dat is goed, zie je morgen.” Blij ben ik aan mijn werk begonnen.

Nu is het nog vroeg, maar straks ga ik me uitgebreid douchen en optutten. Van de week heb ik een leuk lingeriesetje gekocht en dat ga ik aandoen. Ik ben blij en verheug me op straks, Alleen moet ik oppassen dat Wim niks merkt. Als hij wat vraagt zeg ik dat ik naar een verjaardag moet van een vroegere vriendin. Die heb ik op mijn werk ontmoet.

Trouwens over mijn werk gesproken. Daar maakte ik van de week ook nog iets mee. Ik was klaar met werken en wilde net naar buiten lopen toen ik een vrouw zag staan. Ze stond bij de ingang en viel me op omdat ze stond te huilen. Ik schrok en  bleef staan. “Kan ik iets voor u doen?” Vroeg ik vriendelijk.

Ze schudde haar hoofd: “Ik sta hier omdat ik niet weet welke kant ik op moet lopen. Ik heb iets heel doms gedaan en nu ben ik ook de weg kwijt.”

Ik legde een hand op haar arm en zei: “Misschien kan ik u helpen?

Ze schudde haar hoofd: “Niemand kan me helpen, dat is het ergst.”

“Wat is er gebeurd?”

“Mijn man,” begon ze aarzelend, “doet altijd de bankzaken, maar van de week belde hij me op en zei dat hij iets vergeten was. Het ging om een kennis van hem, die kreeg nog geld en hij vroeg of ik dat even wilde overmaken. Hij legde me uit hoe ik het moest doen. Omdat ik niet wilde wachten en bang was dat ik het verkeerd zou doen heb het meteen gedaan. Maar…en nu komt het, ik heb het toch verkeerd gedaan. Ik heb het per ongeluk naar iemand anders over gemaakt. En nu heb ik een probleem.”

Ik schrok: “Was het veel geld dat u moest overmaken?”

“Ja, duizend euro.” Ze begon opnieuw te huilen.

“Maar, had u het niet kunnen terug boeken?” Ik zei zomaar iets, ik weet niet eens of dat kan.

“Nee, ik heb alles geprobeerd. Ik heb zelfs het telefoonnummer van die persoon opgezocht en hem ook gebeld om te vragen of hij het terug wilde geven.”

“En?” vroeg ik.

“Hij zei dat ik het kon komen ophalen. Maar die man woont in Groningen en dat is heel ver weg, ik woon in Vaals. Nu moet ik van mijn man daarheen lopen, ik mag niet met de auto, maar moet daar te voet heen, voor straf.”

Even dacht ik dat ze een grapje maakte, maar dat kon niet, ze was echt verdrietig en ook de weg kwijt!  Ik wilde iets zeggen om haar op te beuren, maar er schoot me niks te binnen!

Achteraf gezien had ik haar mijn Tom Tom  kunnen lenen, of mijn fiets, dat is sowieso een oud ding, maar iemand die zo stom is, is niet meer te redden!

Had me wel leuk gevonden, een vrouw op de fiets met een Tom Tom op het stuur!