Maandag 5 januari

Afgelopen zaterdag was mijn eerste dag. Ik was extra vroeg vertrokken omdat ik een goede indruk wilde maken. Om tussendoor iets te doen te hebben had ik de Privé en een breiwerkje meegenomen. De baas was er nog niet, zijn vrouw ook niet, wel de kok en een hulpje. Hij zei niet veel toen hij me voor de deur zag staan. Ik had aangebeld omdat ik niet naar binnen kon. Hij bekeek me van boven tot onder en vroeg wat ik kwam doen. Ik zei: ‘Ik ben Margriet de nieuwe toiletdame.’

‘Oh,’ zei hij, ‘kom maar binnen, voor deze ene keer mag je hier naar binnen, maar de volgende keer moet je achterom lopen, daar zo.’Hij wees naar links en deed de deur verder open. Nou, ik ben blij dat die mijn baas niet is, wat een chagrijn zeg. De baas is anders, zijn vrouw ook. Toen ik kwam solliciteren merkte ik al meteen dat hij zo’n bekakte Hollander was, zo praat hij ook, echt deftig hoog Hollands. Maar dat is ook niet zo gek, de zaak is ook zo, echt een super mooie deftige tent. Daarom was ik blij dat ik werd aangenomen, in zo’n zaak komen allemaal mensen die veel geld hebben, van die kaklui en zo.

Wim vindt het niks, het eerste dat hij zei toen ik hem vertelde dat ik aangenomen was: “ Mens je bent niet goed snik. Ik snap niet waar je zin in hebt. De stront van een ander opruimen, lekker is dat, je bent echt zwaar gestoord.”

Nou, dat kan best maar de hele dag thuis zitten zie ik niet zitten, dat doet hij al, de hele dag zit hij op zijn luie kont. Ik word daar knettergek van. Sinds hij niet meer werkt is dat het enige wat hij doet. Daarom ben ik blij dat ik nu dit werk mag doen. Dan ben ik effen weg, uit de sleur.

Goed, de eerste dag, het duurde best wel lang voordat er iemand kwam. Het was een man, hij zei niks, geen goedendag, niks. Toen hij klaar met pissen was liep hij zonder zijn handen te wassen weg. Wel legde hij vijftig cent op het schoteltje. Ik heb het opgepakt en meteen  schoon gemaakt. Vies vind ik dat, dat doe ik nu altijd, het is een kwestie van aanwennen. Na hem kwam een vrouw. Ze ging niet naar de wc, maar zich opmaken. Waarom ze dat niet thuis gedaan had weet ik niet. Ik heb gekeken hoe en wat ze deed. Niet opvallend, maar zo vanaf mijn breiwerk, stiekem. Ze smeerde eerst een hele bende vloeibaren make-up  op haar gezicht, daarna begon ze aan haar ogen. Oogschaduw, potloodstrepen, de hele mikmak. Ze stond maar voor die spiegel naar zichzelf te kijken, heel kritisch, het duurde ook heel lang. Intussen kwamen er meer mensen binnen lopen, maar die gingen ook weer. Zij niet, ze bleef maar bezig met plamuren. Ik kreeg bijna de neiging om me er mee te gaan bemoeien, maar dat kon niet. Ik had echt zin om te zeggen: “Nou, Pipo de clown, knapper wordt je er beslist niet van.”  Maar het was wel grappig en afwisselend. Toen ze eindelijk klaar was heb ik eerst de wastafel schoon gemaakt. Die had ze echt begaaid, alles zat vol van die troep. Ik maak me ook weleens op, maar een beetje en dan maak ik er niet zo’n bende van. Maar ik denk dat ze thuis vast een poetsvrouw heeft. Zo’n type was het wel, dat zag ik aan haar nagels, ze had kunstnagels,  heel lang waren ze en knalrood. Ik snap niet dat mensen daar  mee kunnen werken. Je kunt er nog niet eens fatsoenlijk je gat mee afvegen!

Voor de rest viel er weinig te beleven. Veel geld geven ze niet, de meesten vijftig cent. Een man gaf een euro en bedankte me, hij lachte zelfs toen hij weg liep. De viezigheid viel ook mee, maar goed het was mijn eerste dag, er kan nog van alles gebeuren.       

Please follow and like us: