Zaterdag 12 December.

 

Ik heb afgelopen donderdag aan Joris gevraagd wat hij met de feestdagen gaat doen. Ik wilde het gewoon weten, het zat me dwars. Ik vond het ook vervelend om het te vragen, maar nu heb ik het gedaan. Hij krijgt geen bezoek. Zijn kinderen komen niet, wel had een van hen geopperd dat hij naar haar zou komen, maar dat wil hij niet. “Ik blijf thuis, ik vermaak me wel,” zei hij. Ik had het eerst thuis  met  Wim besproken.  “Ik vind het zielig dat die man met die dagen alleen thuis zit, misschien kunnen we hem vragen of hij zin heeft om naar ons te komen,” zei ik. Wim keek even verbaasd, maar hij vond het goed. “Als jij het graag wilt moet je die man maar uitnodigen.”

Dus heb ik het gevraagd. Ik vroeg het zo terloops  toen we zaten koffie te drinken.

“Als je het leuk vindt kan je met de  feestdagen naar ons komen, mijn zoon komt ook, mij lijkt het wel gezellig.” Hij keek heel raar en zei: “Dat is heel lief van je, maar ik vermaak me wel, maak je maar geen zorgen.”

Ik zei dat ik het jammer vond, maar daar reageerde hij niet op. Misschien probeer ik het van de week nog eens. Kijken of hij zich bedacht heeft.

Maar goed, even iets anders. Over mijn andere werk. Gisteren kwam er een vrouw naar binnen, ik schatte haar een jaar of veertig, niet veel ouder. Nadat ze naar de wc was geweest liep ze naar me toe. “Ik wil u iets vragen,” begon ze. Ik knikte vriendelijk.  Ze zuchtte diep: “Ik zit met een probleem en vraag me af of u me kunt helpen.”

Verbaasd wees ik naar de stoel die tegenover me stond en zei: “ Ik zal mijn best doen.”

Ze ging zitten sloeg haar armen over elkaar en begon: “Ik heb een leuke man leren kennen.”

“ Oh,” zei ik onnozel, verder niks.

“Ik heb hem in de supermarkt leren kennen. Ik deed mijn bodschappen en hij stond naast me. Zo kwamen we aan de praat, hij zocht iets speciaals en vroeg of ik hem kon helpen zoeken. Dat heb ik gedaan, hij was blij en bood me een kop koffie aan. Ik aarzelde even, maar dacht, och, waarom ook niet. Hij zag goed uit en was vriendelijk. Dus zijn we naar een klein restaurantje gelopen en hebben daar koffie gedronken.”

Hij vertelde dat hij alleen woonde en een hond had. Hij vond het vervelend dat die hond zoveel alleen was, daarom was hij op zoek naar iemand die hem af en toe uitliet.”

 

Ik knikte en vroeg me af waarom ze mij dat vertelde, maar goed, ze ging vrolijk verder met vertellen.

 

“Dus vroeg ik waar hij woonde en wat voor hond het was. Hij woonde vlakbij en stelde voor dat ik even meeging, zodat ik de hond kon zien. Ik weet nog steeds niet wat me bezielde, maar ik ben meegegaan. Achteraf gezien had ik dat beter niet kunnen doen, niet voor die hond, want dat was een schatje, maar voor hem. Ik ben met hem naar bed geweest.” Ze lachte schuldbewust: “ Het was heerlijk, ik vond het fijn en hij ook. Hij vroeg ook of ik vaker wilde komen, niet alleen om de hond uit te laten, maar ook voor hem.”

Nieuwsgierig vroeg ik: “En dat heeft u gedaan?”

Ze knikte opnieuw: “Ja, ik doe het nog, zo vaak als ik kan ga ik naar hem toe. Het is alleen erg vermoeiend.”

“Hoezo, vermoeiend?” Vroeg ik opnieuw.

“Ik heb thuis ook al een man en een hond. De honden uitlaten gaat me goed af, is ook leuk, maar twee mannen bijhouden is erg vermoeiend. Héél vermoeiend. Nu vraag ik me af of ik dit zal blijven doen?”

Even kwam ik in de verleiding om te vragen of de een wist van het bestaan van de ander, maar dat heb ik maar niet gevraagd. Ik heb haar gezegd dat het misschien beter is om met een verder te gaan.

“Ja, dat weet ik ook,” zei ze, “Maar ik kan niet kiezen, ik vind ze leuk, de mannen bedoel ik.”

“Dan zou ik als ik u was, toch meer gaan wandelen met de honden, dat is heel ontspannend en rustgevend. Honden willen ook niet zoveel als mannen, ze zijn snel tevreden.”

Ze knikte blij en liep stralend naar buiten.