Zaterdag 13 Februari.

Ik loop de hele dag aan Ruud te denken, ik kan er niks aan doen,  ik weet dat ik geduld moet hebben en wachten tot ik weer naar hem toe ga,  Maar toch hoop ik dat hij belt om iets af te spreken. Ik hoop het écht! Dat zou geweldig zijn.

Wim gaat gewoon zijn gang, hij vraagt niet veel en gaat iets minder weg.

Gisteren weer gewoon gewerkt en dat was prettig, ook weer eens iets raars meegemaakt.

Zo rond een uur of acht kwam een man naar binnen, hij lachte vriendelijk en keek even rond. “Ik denk dat u de aangewezen persoon bent om iets te vragen.”

Ik keek hem aan en vroeg me af wat hij wilde. “Ik hoop dat ik u kan helpen,” zei ik afwachtend, en nieuwsgierig.

“Het is zo,” ging hij verder, “ ik ben getrouwd  en heb een redelijk goed huwelijk, mijn vrouw en ik gaan ook regelmatig met elkaar naar bed, dat zit wel goed.” Hij deed een paar stappen naar voren en bleef voor mijn tafeltje staan. “Ik zei het al, er is iets dat me dwarszit.”

“Ik weet niet of ik u kan helpen, maar ik wil het proberen, zegt u het maar.”

Hij lachte: “Ik neem aan dat u getrouwd bent?”

Ik knikte. “Mooi,” zei hij. “ het gaat over mijn vrouw, we hebben een redelijk goed seksleven, of beter gezegd hadden, want pas geleden is er iets raars gebeurd en omdat u hier vaak te maken heeft met mensen die hun behoefte kwijt moeten vertel ik u dit.”

Ik keek hem vragend aan en dacht bij mezelf, nou gaan we het krijgen!

Hij boog zich iets verder naar voren, “Vorige week lagen we in bed lekker te genieten van elkaar toen zij net op het moment dat ze haar hoogtepunt bereikte een poepje liet, een harde!

Ik schrok en dat is ook logisch want ik lag er met mijn mond bijna bovenop, om het zomaar te zeggen. Zij schrok ook en ging meteen rechtop zitten. Ze zei dat het een ongelukje was en dat ze het niet had aan voelen komen! Nou, dat geloofde ik niet, kijk, je kan me veel wijs maken, maar dat merk je toch? Of zit ik er naast? Wat  denkt u? ”

Even wist ik niet wat ik zeggen moest, dus knikte ik maar wat. Er viel me ook niks in!

Maar hij bleef me vragend aankijken, dus mompelde ik iets van: “Ja, normaal gesproken wel.”

“Zie je,” reageerde hij blij, “ik wist het wel, dat heb ik haar ook gezegd, maar ze blijft volhouden dat het een ongelukje was. Ik weet nu niet meer wat ik moet doen, heb ook niet veel zin meer om met haar naar bed te gaan. Het risico dat ze het weer doet is me te groot, maar ik wil haar ook niet teleurstellen. Wat adviseert u mij, u bent een vrouw én komt in aanraking  met mensen die hier hun behoefte komen doen.”

Er viel me écht niks in, wel moest ik de hele tijd  aan dat ene zinnetje denken: “ ZAL IK JOU EENS LEKKER IN DE BEK SCHIJTEN?”

Maar goed, ik moest iets zeggen, dus uiteindelijk heb ik gezegd dat het vast niet weer zou gebeuren.

Hij keek me heel raar aan en knikte: “ Mocht het toch weer gebeuren dan neem ik wraak!

Want wat zij kan, kan ik ook! Lachend liep hij naar buiten.