Zaterdag 25 Juli.

Toen ik afgelopen dinsdag  bij Ruud ging poetsen was hij natuurlijk niet thuis. Wel lag er een heel leuk en lief briefje voor me klaar!

Margriet, ik ben je niet vergeten, het was heel fijn, helaas heb ik het nu erg druk met mijn werk.

Zodra ik tijd heb bel ik je, ik wil graag met je praten.

Gr. Ruud.

 

Dat was dus dinsdag, nu is het zaterdag en hij heeft nog niet gebeld. Ik word er poepnerveus van. Ik weet echt niet wat er van denken moet, steeds kom ik in de verleiding zelf te bellen, maar dat vind ik ook rot. Ik weet ook niet wat ik dan zeggen moet, dus laat ik het maar en wacht en wacht!!

Maar even iets anders, van de week zaten we aan tafel toen Wim ineens allerlei vragen begon te stellen. Hij keek me aan en vroeg hoe het op mijn werk ging. Ik was echt verbaasd. ‘Goed,’ zei ik, ‘hoezo?’

‘Nou, gewoon zomaar.’ Dus begon ik over de wc te vertellen, gewoon wat alledaagse dingetjes en terwijl ik vertelde zag ik aan zijn gezicht dat het hem totaal niet boeide. Hij liet me ook niet uitpraten. ‘Ik bedoel je werk bij die man, je poetsadres, hoe gaat het daar, zie je die vent weleens?’

Ik schrok me kapot en dacht hier moet ik me heel snel uitlullen. ‘Ik zie die man nooit, als ik ga werken is hij niet thuis. Hij legt altijd geld voor me klaar en ik doe wat nodig is, waarom?’

‘Zomaar.’

Ik keek hem nogeens aan en zei: ‘Dat vraag je niet zomaar, wat is er?’

‘Nou,’ ging hij verder en keek me heel ernstig aan. ‘Omdat je erg veranderd bent de laatste tijd, je bent anders dan anders, nerveus en opvliegend, net alsof je iets op je geweten hebt. En… nog iets, dat je laatst autopech had en de hele nacht bent weggebleven zit me ook dwars. Heb je iets te verbergen?’

Ik moest even naar adem happen,  legde mijn vork neer, schoof mijn bord aan de kant en zei: ‘Ik heb niks te verbergen, helemaal niks, Ik werk hard om iets bij te verdienen,  dat kan ik van jou niet zeggen!’

Nou,toen was het huis te klein! Hij vloog tegen me uit, vreselijk gewoon. Dat hij het écht aan zijn rug heeft en best wil werken en nog meer van die onzin. Maar over geld zei hij niks, geen woord. Daar had ik dus iets over willen zeggen, maar dat heb ik maar niet gedaan. Ik was zo vreselijk kwaad dat ik ben opgestaan en naar buiten ben gelopen. Ik had even behoefte aan frisse lucht! Heb ook veel nagedacht, heel veel. Over ons en Ruud. Maar schuldig voel me niet, totaal niet. Wim heeft zelf genoeg te verbergen. Dat zit me erg dwars.

Toen ik thuiskwam was hij nergens te bekennen, de borden stonden nog op tafel en de keuken had hij ook niet opgeruimd. Dat is nu typisch Wim. Ik heb de boel opgeruimd en ben naar bed gegaan. Slapen kon ik niet, logisch natuurlijk.

Toen ik de volgende ochtend opstond lag hij op de bank. Pas rond de middag stond hij op. Ik had al van alles in huis gedaan, ook gestofzuigd, maar daar ‘sliep’ hij kennelijk doorheen.

Hij zei niks, geen stom woord, liep naar de keuken en ging daar de krant zitten lezen, net alsof er niks gebeurd was. Nou, ik dacht, mooi, wat jij kent ken ik ook. Nu lopen we nog steeds langs elkaar heen zonder iets te zeggen en eerlijk gezegd boeit het me niet. Er is maar één man die me boeit! Goed, ik wacht en hoop dat hij snel belt.

Ik ben wel blij dat ik straks weer kan gaan werken, afleiding is goed, Trouwens gister maakte ik weer iets leuks mee. Zo rond een uur of acht kwam er een man naar binnen. Hij knikte vriendelijk, liep naar de wc en trok  de deur open. Hij keek rond, draaide zich om en keek me vragend aan. ‘Mevrouw,’ zei hij, ‘ mag ik u iets vragen?’ Ik knikte vriendelijk en zei: ‘Natuurlijk.’

Nou, je raadt het nooit, hij wilde weten of ik de wc’s elke keer na gebruik schoonmaakte. ‘Ik vind dat belangrijk omdat ik bang ben een of andere enge ziekte op te lopen.’

Ik verzekerde hem dat hij gerust op de wc kon gaan zitten omdat ik ze na elk gebruik heel goed reinig en ontsmet met bleekwater! Schijnbaar was hij tevreden, want hij heeft wel een half uur op de pot gezeten. Ja, de een scheit thuis, de ander bij mij!! Leuk? Nou, nee, niet echt!