DE VISITE

Het is alweer een jaar geleden dat ik, dankzij de hulp van  mijn lieve zoon Frank, begonnen ben met mijn blog, en ik vind het nog steeds leuk om te doen. Ook de vele leuke en positieve reacties zijn hartverwarmend.  Daarom heb ik nu  een verhaaltje uit de tijd dat ik pas begon met schrijven uit de oude doos gevist. Ik heb het geschreven in 1997 en er niets aan veranderd.  De reden dat ik  juist dit verhaaltje heb uitgekozen is, dat het  niet zomaar een verhaaltje is. Het is een verhaaltje om over na te denken…

DE VISITE

‘Gerard,  ben jij het?’ Verrast keek ze hem aan.

Ze was op iedereen voorbereid  toen ze de voordeurbel hoorde, behalve op Gerard. Een  glimlach vloog over haar gezicht.

‘Wat een aangename verrassing.’ Ze stak beide handen uit om hem te begroeten.

‘Mag ik binnenkomen?’

Hij vroeg het  zachtjes en pakte de uitgestoken handen vast.  Ze voelden vertrouwd aan,  een paar seconden lang hield hij die warme vertrouwde handen vast. Ze keken elkaar aan, zoekend naar herkenning.

‘Natuurlijk,’ zei ze tenslotte. Haastig  trok ze haar handen los en deed een stap achteruit: ‘Kom binnen.’ Snel wierp ze een blik in de spiegel en duwde haastig een haarlok goed.

‘Geef me je jas maar en neem plaats. Wil je iets drinken, koffie of thee?’

Ze voelde hoe haar hart te keer ging en trillend over haar hele lijf nam ze zijn jas aan.

‘Je bent niets veranderd’, zei hij met dezelfde charmante glimlach die hij vroeger al had en waar ze nooit weerstand aan had kunnen bieden.

‘Alleen ouder geworden’, ze lachte nerveus.

Hij knikte: ‘Ja, het is alweer een hele tijd geleden dat we elkaar voor het laatst gezien hebben, een hele tijd’

‘Dertig jaar’, antwoordde ze.

‘Vertel eens’, begon hij, zodra ze plaatsgenomen hadden, ‘hoe gaat het met jou, en met de kinderen?’

En ze vertelde. ‘Henk, weet je nog dat hij zo slecht meekon op school? Hij is arts geworden, wie had dat ooit kunnen denken.’ Ze straalde en liep naar het dressoir. ‘Hier heb ik een foto van hem en zijn gezin.’ Ze overhandigde hem de ingelijste foto. Het was een mooi plaatje van een gelukkig gezinnetje.

Ontroerd keek hij er naar. ‘Hij lijkt op me,’ zijn stem klonk schor van emotie. ‘Leuke kindertjes ook. Hoeveel,  twee?’

‘Ja’, zei ze, ‘maar nu zijn ze alweer een paar jaar ouder: Erik is  zes en Sandra vier, heerlijke kinderen.’

Even bleef hij met de foto in zijn handen staan, het leek alsof hij het beeld  wilde vastleggen in zijn geheugen. Ze zag het en legde voorzichtig een hand op zijn arm.  ‘Een fijne knul, ik heb veel steun aan hem gehad, nu nog, ook aan zijn vrouw.’

Hij knikte slechts, niet in staat om te spreken.

Snel pakte ze een andere foto: ‘Hier, een foto van Sandra, herken je haar nog? Ze is stewardess  en reist de hele wereld over. Ze is maar zelden thuis.’

Hij keek naar het portret van een jonge, zelfbewuste vrouw.

‘Ze is net zo mooi geworden als haar moeder.’ Zijn stem klonk nog steeds schor.

‘En jij? Hoe is het jou vergaan in al die jaren?’ Ze hadden weer plaats genomen, nu naast elkaar. ‘Ben je nooit meer opnieuw getrouwd?’ Hij keek haar vragend aan. In zijn ogen las ze zoveel liefde, dat het haar ontroerde. ‘Ja, maar het ging niet goed. We zijn als goede vrienden gescheiden.’

Hij nam haar handen in de zijne en streelde deze zachtjes.

‘Ik neem aan dat je weet waarom ik hier ben?’

Ze knikte: ‘Ik wist dat je zou komen, alleen niet wanneer. Maar het is goed, ik ben er klaar voor.’

Hij sloeg zijn armen om haar heen en fluisterde: ‘Vanaf nu zullen we altijd samen zijn.’

 

 

EEN DAG LATER

 

Verdrietig keek Henk de huisarts aan. ‘Ik ben zo geschrokken. Toen de buurvrouw me belde dat ze de hele nacht het licht had zien branden, had ik al een angstig vermoeden, maar dat ik te laat zou komen vind ik vreselijk.’

‘Tja, ik kan je alleen maar zeggen dat je moeder in haar slaap gestorven is,’ antwoordde de arts.

‘Weet u’, zei Henk; “ze ligt er zo vredig bij dat het net lijkt alsof ze iets moois droomde toen ze stierf.’

 

Volgende keer weer een column.

 

MARIAN.