FOTO’S

Maken is op de dag van vandaag een koud kunstje, de meeste mensen maken ze met hun telefoon. Als je ze niet mooi vindt delete je ze, zo makkelijk gaat dat.

Vroeger was dat anders, foto’s maakte je enkel bij speciale gelegenheden, communie, bruiloft, Sinterklaas, dat soort feestjes. Je maakte ze met een fotocamera en bracht na afloop van het feest het volle rolletje weg om ze te laten afdrukken. Een week later kon je ze dan op komen halen. Nieuwsgierig nam je het mapje in ontvangst en vloog naar buiten. Op een veilig plekje keek je ze even vluchtig na, sommigen waren leuk, anderen afgrijselijk, vooral foto’s van jezelf vond je vaak stom. ‘Moet je kijken hoe debiel ik op die foto sta,’ zei je dan als de hele familie stond mee te kijken. Soms hoopte je dat je werd tegengesproken, iets dat maar zelden gebeurde.

Toch had het zijn charme, als iedereen uitgekeken was verdwenen die foto’s niet in de lade van een kast, nee, ze werden in een groot fotoalbum geplakt. Dat was een heel gedoe, daar moest je echt voor gaan zitten. Alle foto’s werden op volgorde gelegd en ook zo ingeplakt, niet met plaksel, nee, want dan kon je ze er nooit meer heel uithalen. Je deed dat met speciale fotohoekjes, die plakte je op de maat van de foto in je album en stopte daar je foto in. Een heel gedoe, maar goed, je was van de straat en uren zoet.

Een keer in de zoveel tijd haalde je dan dat album uit de kast en bekeek je ze nog eens. Hoe langer ze in de kast lagen hoe leuker het werd om ze te bekijken, oude, mooie en onvergetelijke gebeurtenissen leefden weer op. Foto’s uit je jeugd, wie heeft ze niet? Foto’s van dierbaren die overleden zijn stop je in een lijstje en hangt dat aan de muur, of je zet het op een kast en kijkt met weemoed ernaar als je er langs loopt.

Anders wordt het als je een album hebt van een speciale gelegenheid waar foto’s in zitten van mensen die je bewust uit je geheugen gewist hebt. De ex van een van je kinderen bijvoorbeeld. Je vriendin komt bij je langs en op de een of andere manier komt het gesprek op je vijfentwintig jarige bruiloft. Je haalt het album uit de kast en bladert dat door. En ja, hoor op iedere foto staat die kwal te grijnzen, dan komen herinneringen tot leven die pijnlijk zijn. Dat soort foto’s deleten wil je wel en niet, wel omdat hij of zij er op staat, niet omdat die foto’s je dierbaar zijn. Tante Truus en oom Joop staan daar ook op en dat waren nou toevallig vreselijk leuke mensen. DUS! Bewaren of niet, die ex kan je er wel uitknippen, maar dan krijg je een foto met een gat in het midden of in een hoekje en dat ziet helemaal niet uit. Trouwens dan gaat iedereen vragen stellen. Nee, je laat het zoals het is en stopt het album terug in de kast.

Ik heb net als de meeste mensen ook fotoalbums met foto’s die ik wil weggooien, maar die zijn niet van exen van mijn kinderen, maar van mezelf. Vreselijk foute foto’s waar ik echt afschuwelijk opsta. Maar ik gooi ze niet weg, dat mogen de exen van mijn toekomstige achterkleinkinderen doen. Ik zie het al helemaal voor me: ‘Trouwens nog even dit, voordat ik het straks weer vergeet. Die foto’s van je overgrootmoeder die op zolder lagen heb ik weggegooid, ik neem aan dat je dat niet erg vind?’

MARIAN.

Please follow and like us: