KAR.

 Ik heb er al heel vaak over geschreven, en dan bedoel ik stomme dingen die ik doe. Blunders maken,  niet opletten, dat soort dingen. Goed opletten is iets waar ik heel slecht in ben, maar… dingen vergeten, daar ben ik echt  héél goed in.

Als ik naar de winkel ga heb ik altijd een briefje bij me, een boodschappen briefje. Want zonder ben ik gehandicapt, dan kom ik thuis met spullen die ik niet nodig heb. Zo gaat dat bij mij, maar pas geleden gebeurde me iets waarvan ik dacht: DIT SLAAT ALLES!

Goed: omdat ik geen rijbewijs heb ben ik genoodzaakt de benenwagen te nemen, geen punt. Lopen is goed en gezond, bovendien zie je nogeens wat. Het heeft alleen een nadeel en dat is het sjouwen met je boodschappen, maar daar heb ik ook een oplossing voor. Ik heb een boodschappenwagentje, zo een met wieltjes eronder. Lekker makkelijk en handig.

Voor een poos terug ging ik, net als altijd mijn boodschappen doen. Gewoontegetrouw zet ik dan, als ik nog naar andere winkels moet mijn boodschappenkar bij Appie in de winkel. Geen punt, hij staat er altijd trouw op me te wachten.

Maar… en nu komt het, nadat ik wat kleine boodschappen gedaan had ging ik terug naar Appie en… toen was hij weg, foetsie, verdwenen! In eerste instantie dacht ik dat ik niet goed had gekeken, maar ik kon hem écht niet vinden. Kon me ook niet voorstellen dat iemand dat ding gejat had, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Dus: ik navragen aan de balie, niks, nada, niemand kon me helpen. Ik weer naar buiten en maar nadenken. Wat moest ik? Ja, een boel boodschappen doen, blikken soep, frisdrank en nog van alles. En om dat in een plastic tas mee naar huis te sjouwen zag ik niet zitten. Was ook geen doen, ook niet.

Een nieuwe kopen was een mogelijkheid, maar dat kost geld! Dus… nee, liever niet! Om toch maar iets te doen, liep ik terug het dorp in. Waar was ik geweest? Ja, zo’n beetje overal, maar dan nog.

Ik besloot om toch maar alle winkels die ik gehad had nogeens te bezoeken.

Doelloos liep ik rond, hoewel doelloos was het niet. Ik hoopte ergens mijn kar te vinden.

En…Ja hoor, ik vond hem, hij stond in de eerste winkel die  ik bezocht had. En wel, bij de Zeeman, helemaal achterdoor, helemaal alleen. En ineens wist ik het weer, ik had hem dus toch meegenomen en niet bij Appie neergezet. Helemaal blij liep ik terug om mijn boodschappen te doen, én die kar ermee te vullen, zodat ik met een gerust hart naar huis kon karren!

Toen ik eindelijk klaar was en thuis kwam was ik anderhalf uur weg geweest. Mijn lieve schat keek een beetje verbaasd, want ik blijf nooit zolang weg. ‘En?’ Vroeg hij: ‘Gezellig gewinkeld?’

Nou, nee, ik had inderdaad gewinkeld, maar gezellig was het zeker niet.

Maar goed, ik was en ben nog steeds blij dat ik dat ding weer terug heb. Het is een soort vriend van me, tenminste zo voel ik dat. Ik ben aan hem gehecht en kan niet zonder hem.  Het is bijna hetzelfde als bij mannen, als je ze mist weet je het weer. Je kunt niet zonder ze!