LOPEN

Lopen leer je zo rond je eerste levensjaar. Voorzichtig doe je wankel je eerste stapjes, geholpen door pa en ma. Maar al spoedig kan je dat zelfstandig, kruipen doe je dan niet meer, op de een of andere manier bevalt mensen het lopen  beter, op een enkeling na. Die kruipen nog als ze volwassen zijn, iemand in de kont kruipen heet dat in de volksmond.

Maar lopen gaat de meeste mensen het beste af. En ook dat kan je op allerlei verschillende manieren doen…

Op je tenen lopen bijvoorbeeld, zowel vrouwen en mannen doen dat vaak. Sommigen hun hele leven, vrouwen om het hun man naar de zin te maken, mannen om een glanzende carrière op te bouwen, of vrienden te maken én te houden!

Weglopen is ook een manier van lopen, mannen hebben daar nog wel eens de neiging toe als ze het niet meer zien zitten bij moeder de vrouw. De kuierlatten nemen heet dat. Vrouwen lopen meestal weg met spullen waar ze helemaal gek van zijn, dat zeggen ze dan ook: ‘Ik kon er zo mee weglopen.’ Veel doen dat dan ook.

Maar dat is figuurlijk, letterlijk lopen de meeste mensen totaal verschillend. Dames die als model in een modeshow mogen lopen, lopen elegant over de catwalk om de nieuwste kleding te showen.

Sommigen lopen alsof ze een hoop stront in hun broek hebben zitten, tenminste die indruk geven ze. Anderen met de neus in de wind, dat zijn mensen die kapsones hebben, zegt men.

Weer anderen lopen zo voorzichtig dat  het lijkt alsof ze op eieren lopen. Ieder mens heeft zijn eigen loopje. Veel kunnen zo terecht bij het ministerie van rare loopjes.

Op naaldhakken lopen is een vak apart, de een loopt heel elegant op die pinnen, de ander niet. Die loopt zo dat ze de indruk wekt dat ze ieder moment voorover dreigt te vallen.

Gewoon lopen kan je ook weer op verschillende manieren doen, rennen bijvoorbeeld, voor de een is het een sport, voor de ander bittere noodzaak, die  rennen omdat iemand achter ze aanzit. De politie bijvoorbeeld.

Wandelen is ontspannen door de bossen lopen of over de heide. Voor veel mensen een heerlijke manier om te relaxen, je stippelt een route uit, trekt stevige schoenen aan en je gaat lopen. De een loopt een klein stukje, de ander een groot.

Mijn oudste zoon was als kleine jongen al dol op wandelen. Heel vaak trokken we er op zondagochtend al vroeg op uit om een wandeling over de Brunssumerheide te maken. Uren liepen we daar rond en genoten van alles wat we onderweg zagen, de natuur, de vogels, de eekhoorntjes , alles.

In de loop der jaren ben ik ermee gestopt, mijn zoon niet. Hij wandelt nog steeds. Hoewel je bijna geneigd zou zijn om te zeggen dat het geen wandelen meer is, maar meer wegheeft van afzien. Pas geleden heeft hij voor de zevende keer de Kennedymars gelopen én met succes.  Een topprestatie vind ik dat. Zijn hond Sparky, een JackRussel, liep vorig jaar én dit jaar met hem mee tot aan de finish. Vrolijk kwispelend begroette hij ons toen hij aan kwam lopen. Niet moe te krijgen en trouw aan zijn baasje, want waar hij gaat, gaat Sparky ook. Eigenlijk verdient die hond ook een medaille. Petje af voor Sparky en zijn baasje.

Marian.