Soeplullen

Mijn man heeft al zo’n zeven jaar een groothandel in horecaspullen aan huis en heeft het erg naar zijn zin. Mensen advies geven, met raad en daad bijstaan is hem op het lijf geschreven. De eerste jaren werkte hij alleen, maar omdat het mettertijd steeds drukker werd, moest hij hulp inroepen van anderen. Niet van mij, ik ben met pensioen en geniet daarvan. Mijn man gunt mij dat van harte, ik houd me dus heel subtiel op de achtergrond, zou je denken.

Niet helemaal, ik zorg dat er koffie op kantoor staat, ruim op, maak schoon en zorg voor de lunch. Dan zou je geneigd zijn te zeggen is dat alles?

Nou, nee, het is namelijk zo dat mijn man dol is op soep. Dol is niet het juiste woord, hij is er stapelgek op. Geen probleem, ik zorg ervoor dat hij elke dag rond de klok van twaalf zijn soep krijgt. Degene die toevallig een klus voor hem doet en hier is , krijgt dan uiteraard ook een kop soep. In het begin was het een enkeling, maar in de loop der jaren werden het meer. Het aantal varieert, soms zijn het er maar twee of drie, soms meer. En allemaal mee-eten natuurlijk. Want als je van soep houdt moet je rond lunchtijd op de hoeve zijn. Gegarandeerd dat je succes hebt. Het gekke is, dat het altijd mannen zijn, vrouwen weten dat nog niet, of houden niet van soep. Ik heb geen idee, maar goed, ik voorzie ze in hun behoefte en noem ze ongegeneerd soeplullen omdat ze tijdens het eten lekker zitten te lullen. Meestal over het werk, soms ook over de soep. De complimenten vliegen dan over tafel. Ze waarderen het en bedanken me elke keer weer. Dat is leuk, wat minder leuk is dat het voor mij alsmaar ingewikkelder wordt.

Ga er maar aanstaan, elke dag een andere soep op tafel zetten, nou ja, bijna elke dag. Maar ik moet zeggen dat ik behoorlijk creatief ben geworden in de loop der jaren. Vooral in bijvullen oftewel aanlengen. Dat komt omdat er weleens iemand onverwacht zomaar ineens op kantoor zit en mijn man ervan uitgaat dat mijn soeppan een bodemloze put heeft.  Een blikje champignons, tomaten blokjes, vermicelli en soepballen, ik heb het altijd in huis. Soep aanlengen, daar draai ik mijn hand niet meer voor om. Ik ben behoorlijk creatief geworden. Zelf als je de bodem van de pan kan zien tover ik er nog wat bij. Speciale wensen worden niet ingewilligd. Als je iets niet lust, heb je pech, zo werkt dat, graag, of niet. Goed beschouwd ben ik eigenlijk de soeplul. Mijn man de aanstichter, maar omdat ik met hem hok en hij dus na de soep blijft, krijgt hij van mij altijd extra veel ballen in de soep. Hij blij en ik? Och, wat zal ik zeggen, ik ook. Na de soep heb ik rust.

Een hele enkele keer gebeurt het weleens dat ik zomaar tijdens de lunch alleen ben, dan heb ik een soeploze middag. Hoe ik dat vind? Tja, wat zal ik zeggen, rustig, maar ook een beetje vreemd. Inmiddels heb ik daar een oplossing voor bedacht. Vier uur, cup a soep! Zouden meer mensen moeten doen!

PS. Omdat een van mijn vaste soeplullen met smart zit te wachten op deze speciale column, krijgt hij voorrang. Bij deze, geniet ervan!

Please follow and like us: