VERPLICHTE NUMMERTJES

Zijn voor mij de feestdagen, de decembermaand staat met stip op een.

Het begint al met Sinterklaas, die goede man is al een eeuwigheid dood, maar zijn verjaardag vieren we nog altijd. Die mag niet overgeslagen worden, tenminste niet in onze familie. Ruim van te voren worden er lootjes getrokken. Op zo’n lootje staat dan de naam van de desbetreffende persoon en wat diegene graag wil hebben. Het is de bedoeling dat je je strikt aan de aanwijzingen houdt en niet zomaar iets koopt. Het bedrag dat je uitgeven ‘mag’ is vastgesteld. Meer mag, minder is minder geslaagd.

 

Bij dat cadeau moet een vers op rijm. Het liefst zo lang en leuk mogelijk, en dat elk jaar opnieuw. Als je iemand op je briefje hebt staan waar je veel van weet, heb je geluk, maar als je Jantje van elf trekt, wordt het lastig. Wat weet je van Jantje? Hij voetbalt en kijkt héél veel tv. Ga er maar aanstaan. Het verwachtingspatroon dat de familie van mij heeft ligt erg hoog, want, zo zeggen ze: ‘Jij kent dat goed, jij maakt altijd zo’n leuke gedichten.’ Oké, maar ook ik ben weleens inspiratieloos, zeker als ik Jantje’s naam jaar in jaar uit opnieuw op mijn lootje zie staan.

Dan wordt het inderdaad een verplicht nummertje! Goed, je worstelt je erdoorheen, schrijft wat onbenullige dingen op, koopt een passend cadeau en het feest kan beginnen.

Maar…dan zijn we er nog niet, want Kerstmis ligt op de loer. En dat is in mijn ogen helemaal een verplicht nummertje, want met Kerst staan gezelligheid, grote cadeaus en eten voorop. Veel en vooral culinair  eten; stamppot en erwtensoep zijn uit den boze, dat eten we het hele jaar al en aangezien de halve familie komt mee-eten, moet iets bijzonders op tafel komen. Het liefs een vijfgangendiner, want dat hoort zo. Iedere supermarkt speelt daar handig op in. Over geld praten we niet, want het mag wel wat kosten. Per slot van rekening is het maar één keer per jaar Kerstmis. Mooie en chique kleding is een vereiste. Je lievelingsspijkerbroek kan je écht niet aantrekken, ook al zit die nog zo lekker. Mannen moet strak in het pak, of ze willen of niet. Mijn man wil nooit, maar ook hij moet zich aan de verplichte nummertjes houden. Ik loop in huis het liefst op pantoffels, maar met Kerst kan dat niet, dus trek ik mijn ongemakkelijke schoenen aan en verheug me op het tijdstip dat ik ze uit kan doen.

Het feest begint altijd met cadeaus, want ook dat is een belangrijk onderdeel van Kerst, voor veel mensen zelfs het belangrijkst. Dat we de geboorte van Jezus vieren, vergeten we even.

Ik ook, want net als ieder ander moet ik ook iets leuks kopen voor mijn huisgenoten.

Hoezo, verplichte nummertjes? Ik vind het altijd vreselijk moeilijk, mijn man weet nooit iets. ‘Kijk maar’, zegt hij altijd: ‘ik vind alles best.’

Ja, ja, lekker makkelijk, hij rookt niet, drinkt niet en gaat niet vreemd. Dat laatste is bijzonder prettig, de eerste twee zijn gezond en goedkoop, maar met Kerst en verjaardagen bijzonder lastig. Hij heeft het net als alle andere mannen een stuk makkelijker want vrouwen hebben altijd een verlanglijstje, ik ook. Ik stel ook geen hoge eisen, duur hoeft niet, wel leuk en vooral origineel. Zolang het maar geen flesje parfum is, want dat krijg ik ieder jaar.

Voor een vage kennis van ons is het hele leven een verplicht nummertje, seks staat bij haar met stip op een. Haar man heeft écht alles uit de kast gehaald om daar verandering in te krijgen. Twee keer per jaar kreeg ze van hem een duur lingeriesetje cadeau, jaar in jaar uit. Het hielp niet, niks hielp. Sinds kort zijn ze gescheiden, hij heeft nu een nieuwe spannende relatie en zij heeft onlangs een lingeriezaak geopend.

Marian