VERVOLG BEHOEFTE

Vervolg.

 

Een andere goede kennis was, toen hij nog jong was, smoorverliefd, gelukkig voor hem was het wederzijds. Daarom besloten ze na een poosje gescharreld te hebben, te gaan samenwonen, leuk, romantisch én gezellig. Maar zijn ouders konden daar niet meeleven, dat hokken drie keer niks. Volgens hen moest er getrouwd worden, zeker met het oog op eventuele kindertjes. Goed, na lang tegenstribbelen gaven ze zich gewonnen.  Ze gingen ervoor. Trouwen in de kerk én een feest met toeters en bellen. De hele familie werd uitgenodigd, tantes, ooms, iedereen. Omdat ze lang moesten reizen, kwamen veel familieleden al een dag eerder.

Een oom en tante zou bij hen in huis slapen, leuk gezellig. Plaats genoeg. Maar er was één klein probleempje, hun woning. Die moesten ze delen met dames van lichte zeden!  Ieder had een eigen verdieping, dus prima toch? Nou niet helemaal, oom en tante kwamen er al snel achter dat er maar één wc in het huis was én die werd door iedereen gebruikt. De dames, hun klanten en nog veel meer gespuis. Ook door mijn goede kennis en zijn a.s. vrouw.

Oom was niet in zijn nopjes toen hij dat hoorde, maar hij kon ermee leven totdat, hij poepen moest. Dan wordt het een heel ander verhaal. Plassen ging prima, dan hang je boven de pot, met poepen moet je op de pot gaan zitten. En dat vertikte oom. Hij wilde alles, maar niet op die pot gaan zitten met zijn blote billen. Op zo’n pot kan je allerlei enge ziektes oplopen, dat wist hij zeker!! Dus weigerde oom. Maar ja, als je moet dan moet je. Maar ook daar had hij een oplossing voor. De ouders van mijn goede kennis woonden in Brunssum, en daar wilde hij heen om veilig te poepen. Mijn goede kennis woonde in Schinveld en had geen auto ter beschikking. Oom ook niet, hij was met de trein gekomen.

Mijn goede kennis deed er alles aan om oom te overtuigen dat hij beter in zijn huis naar de wc kon gaan. ‘Wij maken die pot zo schoon dat hij er als nieuw uitziet!’

Maar oom was niet te verwurmen: Nee, en nogeens nee. Hij vertikte het. Dus ging hij op pad, flink doorlopen is moeilijk als je nodig moet, zeker als je bedenkt dat het  ruim een half uur  was.

Af en toe moest hij even blijven stilstaan omdat hij de keutel aan zijn onderbroek voelde likken. Maar het lukte, heelhuids kwam hij aan. Krampachtig belde hij aan, maar de deur ging niet open, hij belde nogeens en nogeens, maar hij bleef potdicht. Niemand thuis! Oom was verdrietig, teleurgesteld en moest nodig schijten. Het verdriet en de teleurstelling kon hij emotioneel wel aan, maar die hoop stront niet, hij kon hem niet langer meer onder controle houden.  Dus liet hij hem vrij en scheet daar voor die deur in zijn broek.  ‘’Opgelucht’’, liep hij terug naar Schinveld.

 

Marian.

 

Slot volgt.